Op zaterdag had ik een afspraak met mijn meest gehate vriend. Aan de ontmoeting ging een half jaar voorbereiding vooraf. Wanneer hij op komt dagen, dat weet je nooit precies. Na drieënhalf uur dus, tijdens het hardlopen. Hij sloeg me met hitte en honger. Ik wankelde even, zeeg misselijk opzij, liep door. Anderhalf uur lang heb ik hem verafschuwd en diep in mijn zuurste ingewanden gevangen gehouden. Daarna was ik hem dankbaar. Want zonder hem is het de moeite niet.