Haruki Murakami schreef als student een lyrische recensie van een nooit uitgebrachte plaat van Charlie Parker. Vijftien jaar later treft Murakami in een New Yorks platenzaakje een LP aan met de door hem verzonnen titel. Hij koopt de plaat niet. Een dag later keert hij terug, maar de plaat is onvindbaar. In dit verhaal zitten mij twee dingen dwars: de ongeloofwaardigheid van het niet kopen. En erger nog, dat onverkwikkelijke gegeven dat we nooit zullen weten hoe het echt zit.