In zijn nieuwe column voor HP/De Tijd lezen we hoe Ilja Leonard Pfeijffer via het herlezen van Symposium van Plato terechtkomt bij het maatschappelijke fenomeen ‘cancel culture’. De schokkende inhoud van het boek van Plato laat hem hierover nadenken: ‘Als ik iets uit dit boek zou willen citeren op Twitter, kan ik dat maar beter in het Oudgrieks doen, want anders zijn de rapen gaar.’

Pfeijffer vervolgt met:

Cancel culture is kinderachtig. Als je iets hoort wat je niet bevalt, stop je je vingers in je oren, zing je heel hard lalala en doe je net alsof het niet bestaat. Dit is geen activisme, maar de botste vorm van dogmatiek. Groei, verbetering en leerprocessen worden op gang gebracht door doelbewuste blootstelling aan afwijkende en bij voorkeur pijnlijk ongemakkelijke en schokkende standpunten. Door deze confrontaties te mijden wentel je je zelfgenoegzaam in de onaantastbaarheid van je eigen gelijk als een varken in zijn eigen drek en zul je evenmin ooit leren te beargumenteren waarom je denkt dat je gelijk hebt. Dan ben je als een middeleeuwse prelaat die de grondslagen van het geloof niet ter discussie wil stellen en als een lid van de Heilige Inquisitie die onwelgevallige meningen bestrijdt met het argument van de brandstapel. En hoe kun je vaststellen dat onze hedendaagse maatschappij inclusiever, rechtvaardiger en beter is dan vroeger als je je ogen sluit voor hoe het vroeger was? Denk je dat we veel vooruitgang hebben geboekt en dat er desalniettemin nog veel te verbeteren valt? Dat denk ik ook. Maar laten we dan vooral bestuderen hoe het vroeger was om die vooruitgang te documenteren en lessen te leren ten bate van de verbeteringen die wij nog wensen.

Lees zijn hele column hier.