In het winternummer van HP/De Tijd interviewt Nick Muller regisseur Paul Verhoeven over de verschillende kunsten. Bij het onderdeel ‘Boeken’ is Verhoeven altijd geïnteresseerd in de mate waarin een boek verfilmd kan worden.

Ik ben ook net begonnen in Mijn lieve gunsteling van Marieke Lucas Rijneveld. Een producent tipte me dat dat misschien iets voor me was. Haar stijl doet me een beetje denken aan Céline. Mijn lieve gunsteling gaat over een 49-jarige veearts die een verhouding krijgt met een 14-jarig meisje. Filmisch is dat best lastig. Hoe moet je dat doen op de set? Je kunt geen intieme scènes opnemen met iemand van veertien. Ik moet daar nog ’s goed over nadenken.

Verhoeven vindt Turks Fruit van Jan Wolkers – een van de grote voorbeelden van Marieke Lucas Rijneveld – nog steeds een van de beste boeken die hij ooit las. Hij verbaast zich erover dat de film en het boek tegenwoordig met een andere blik wordt bekeken.

Ik snap niet zo goed waarom het boek en de film door sommige mensen opeens als ‘fout’ worden bestempeld. Mensen doen wel ergere dingen, toch? Ik ben echt tegen de nieuwe preutsheid. De male gaze is er natuurlijk, als je op een ‘lekkere’ manier naar vrouwen kijkt, maar darwinistisch gezien is die male gaze wel noodzakelijk. Als mannen niet meer op die manier naar vrouwen kijken, komen er ook geen baby’s meer en is het gedaan met onze soort. Dat verhaal hoor je alleen niet. De biologie is uit het debat verdwenen. Mensen willen niet erkennen dat we niets meer zijn dan vergevorderde apen.