In de jaren 90 van de vorige eeuw was ik in de ban van de formatie Oasis. ‘De beste band ter wereld’ noemden ze zichzelf. Dat sprak mij aan, vooral omdat het onzin was. Met intense bewondering zag ik het totale gebrek aan behaagzucht van de gebroeders Gallagher aan. Onlangs zette ik hun debuutplaat Definitely maybe weer eens op, en constateerde in retrospectief: de kracht van die plaat zit ook een beetje in de drank die je er bij drinkt.