Nieuws: Delphine Lecompte neemt het op voor Mai Spijkers ‘het zoveelste slachtoffer van de puriteinse totalitaire nietsontziende dogmatische humorloze Hashtag MeToo-beweging’
Op de site van de Volkskrant staat een stuk van Delphine Lecompte waarin ze het opneemt voor Mai Spijkers die ze ‘het zoveelste slachtoffer van de puriteinse totalitaire nietsontziende dogmatische humorloze Hashtag MeToo-beweging’ noemt. Spijkers ligt onder vuur na een artikel in de Volkskrant waarin oud-werknemers aan het woord kwamen en een essay van Ronit Palache waarin ze de angstcultuur binnen de uitgeverij waar zij negen jaar werken schetst. Lecompte (die bij De Bezige Bij zit) is niet zo overtuigd.
Angst hoort ook bij ons bestaan, het is een rijke voedingsbodem voor de meeste schrijvers.
Over het stuk van Palache:
Wat je niet moet doen is klagen en lamenteren en jammeren en een zogeheten hufter aan de schandpaal nagelen… Na eerst negen jaar (schijnbaar vreedzaam en weldadig) voor hem te hebben gezwoegd en geploeterd.
Mai Spijkers heeft Ronit Palache niet anaal gepenetreerd met een courgette (noch met een koolrabi), hij heeft haar evenmin onderworpen aan ongewenste cunnilingus op een stapel brave, bevallige, populaire dichtbundels van de aaibare Ingmar Heytze.
Lees het hele stuk hier.
(foto: © Dolf verlinden, het Boekenbal in 2018 met enkele hoofdrolspelers)
Deze ode aan Mai Spijkers vind ik kort door de bocht en eenzijdig. De schrijfster heeft geen boodschap aan de gevoelens van Ronit Palache. ‘Anale penetratie met een courgette’ ,Mooischrijverij , die kwetst. Mai Spijkers is een zakenman met een groot oog voor wie gaat scoren. Een talent. Maar een schitterende visie? Het lijkt me afschuwelijk om daar te werken. Constant het gevoel te hebben om de tirannieke baas te moeten paaien. Niet bevorderlijk voor de sfeer en collegialiteit. Ik snap heel goed dat Ronit Palache er zo lang vast heeft gezeten, zonder verzet.
Totaal onzinnig betoog van Lecompte. Zeer laffe victimblaming. Hoezo wordt dit op dit platform zo neutraal, zonder kritiek, gebracht, Coen? Teleurstellend.
Omdat we ondanks alles houden van Delphine Lecompte.
Het midden waar de waarheid placht te liggen wordt steeds leger …
(Ik ben en vrouw.) De #MeToo beweging gaat over vrouwen die tegen hun duidelijke wens in bepoteld of erger nog, verkracht werden door mannen met macht. Dat je na negen jaar voor iemand werken niet meer zo blij met hem bent en dat je hem achteraf gezien niet zo aardig en een beetje autoritair vindt, heeft daar niets mee te maken. Ik verbaas me vaak over de te lange tenen en de te gemakkelijke gekwetsheid van vrouwen, vooral in situaties waar ze gemakkelijk de persoon in kwestie in de ogen hadden kunnen kijken en kil en duidelijk hadden kunnen zeggen ‘daar ben ik niet van gediend’, of ‘flik me dat niet nog een keer!’, wat ik af en toe heb gedaan en waarmee naar mijn ervaring dat ongewenste gedrag altijd onmiddelijk stopte. Je weet wel, assertief zijn en duidelijk maken waar jij wel en niet van gediend bent. Als je niet reageert op ‘het onrecht’ dat je denkt dat je wordt aangedaan, en er wel bij andere vrouwen over gaat uithuilen en er soms iets ergers van maakt dan het eigenlijk was, in plaats van de (al dan niet) ploert te vertellen wat je van zijn gedrag of zijn woorden vindt, moet je niet achteraf ‘#MeToo’ jammeren. Dat is niet eerlijk ten opzichte van de vrouwen die daadwerkelijk ongewenst bepoteld of verkracht zijn. En ja, dat komt jammer genoeg óók voor. Maar een hufter is niet automatisch een verkrachter. En maak mij niet wijs dat je maar liefst negen jaar blijft werken in een ‘angstcultuur’. Als het werkelijk zo erg was, dan had je toch al lang een betere werkplek gezocht? Kortom: ik ken Mai Spijkers niet persoonlijk, maar kan me wel vinden in het stuk van Lecompte.
Tsk, tsk, wie zijn, om te beginnen, al deze onfrisse lui?