Een ontluikende liefde

Het komt niet heel vaak voor dat strips de bestsellerlijsten bestormen, maar het eerste deel van de reeks Heartstopper was onlangs 5 weken lang een verkoopsucces. Dat succes is voor een groot deel te danken aan de Netflixserie die gebaseerd is op de strip van Alice Oseman. Dat de strip een succes zou worden was niet van meet af aan duidelijk, want Oseman publiceerde de strip over deze bijfiguren uit haar debuut Solitaire eerst online en daar werd de opbloeiende romance tussen Nick en Charlie mateloos populair. Dankzij Patreon en Kickstarter kon Oseman de strip maken.

Het eerste deel van Heartstopper gaat van de ontmoeting op school tussen Charlie – die al ge-out is – en Nick een iets oudere rugbyspeler tot aan hun eerste kus, maar dan ben je wel 250 bladzijden verder. Het verhaal begon wat onduidelijk, want in het begin staat Charlie nog in het geheim te zoenen met Ben. Omdat de uiterlijke kenmerken van Ben niet zoveel verschillen van die van Nick is het wel fijn dat Oseman af en toe een pijltje met de naam bij de personages zet. Pas later kom je erachter dat Ben in de kast zit en zich niet bekommert om de gevoelens van Charlie. Nick doet dat vanaf het eerste moment wel, maar de schuchtere toenaderingspogingen – Nick leert Charlie rugbyen, Charlie leert Nick drummen – leiden tot niet veel actie. Charlie wordt dan wel verliefd, maar Nick lijkt hetero te zijn.

Dit eerste deel is vooral een lieve strip over een ontluikende liefde. Je snapt niet helemaal waarom voorin het boek een ‘Content warning!’ is opgenomen: ‘Dit verhaal bevat lichamelijk geweld en verbale homofobie.’ Het zal wel moeten om de tere kinderziel te beschermen, maar binnen dit eerste deel ligt de sympathie continu bij het gay hoofdpersonage. Dat Ben hem dwingt om te zoenen wordt door Nick afgestraft en dat de rugbyploeg homofobe vooroordelen heeft wordt door Charlie met glans weerstaan. Dat ik alweer de zevende druk van deze strip in handen heb, toont wellicht aan dat de wereld wel een klein beetje aan het veranderen is.

Heartstopper is een zoete vertelling. De tekeningen excelleren niet in allerlei details, maar geven de expressie van de hoofdpersonen duidelijk weer. Oseman speelt met de kaders van de strip, door te variëren in grootte en hoeveelheden per bladzijde en soms door die kaders te doorbreken. Dat maakt het geheel dynamischer. Of ik de vier vervolgdelen ook ga kopen is nog een beetje de vraag. Je kunt maar een bepaalde hoeveelheid zoetigheid aan in je leven. Voor pubers die nog zoekende zijn in de liefde, lijkt me dit een echte aanrader.

Coen Peppelenbos