Het ‘vrouwtje van Stavoren’ overspeelde haar hand. Ziek van heb- en pronkzucht herkende ze niet de schoonheid van het goudkleurige graan dat haar schipper in Danzig aan boord had laten brengen. Woedend liet ze het buiten de thuishaven van haar vloot in de Zuiderzee storten, aldus haar ondergang bewerkstelligend. We bespreken de Friese ‘sage’ terwijl we vol zeil, pal noord op Stavoren afkoersen als plotseling de kiel de bodem aantikt. Dat verhaal van het Vrouwenzand, dat is dus echt waar!