Na de feestelijke tewaterlating in november 1997 moest er natuurlijk ook gezeild worden met de Kamper kogge. Balast werd benedendeks gebracht, de trossen losgegooid. En daar verleierde de schuit, bijkans onbestuurbaar, naar de andere oever van de IJssel. Het was geen constructiefout. De kogge houdt alleen afgeladen koers. In de veertiende eeuw betekende dat: wachten tot er genoeg waar aan boord was. Dat kon duren. Wij zijn het ontwend, maar zo was het leven. Wachten, op alles heel lang wachten.