Op Koningsdag voelde ik voor het eerst een soort trots op Wormer, hoofdstad van de gemeente Wormerland. Terwijl de rest van het land snel gek werd, want o wat hadden we het openbaar zuipen, vreten en handelen met elkaar gemist, ging in ons dorp alles z’n saaie gangetje.

Het is een navoelbaar maar discutabel argument ten faveure van het dorp Wormer. Het nogal rustige dorp kreeg landelijke bekendheid toen columnist Marcel van Roosmalen en zijn vrouw, tevens columnist, Eva Hoeke daar gingen wonen. Vooral de eerste was nogal kritisch op het dorp. Binnenkort horen we niets meer van het dorp, want het columnistenpaar vertrekt. Voor 6 ton kun je het stulpje aan de Zandweg 17 kopen. Kijk hier op Funda voor de foto’s.

Een kleine bloemlezing uit het werk van Marcel van Roosmalen:

* „Hoe noemen jullie jezelf?”, vroeg ik de serveerster die nog gewoon met een kladblok de bestelling kwam opnemen. „Wormen?”
„Nee, Wormenezen”, zei de vrouw, op een toon alsof dat veel logischer was.

* Het best bespreek ik de toestand in de wereld met onwetenden, wat dat betreft woon ik in de juiste plaats want in Wormer weet bijna niemand waar de klepel hangt.

* Wormer is een dorp vol lemmingen, in een land vol met dorpen als Wormer. Je hoeft maar naar de afgrond te wijzen of ze rennen ernaartoe.

* Ik zou ook wel van de plaatselijke boekhandel willen houden, maar Wormer heeft al een paar jaar geen boekhandel meer. De mensen daar hadden geen lockdown nodig om te ontdekken dat ze niet van lezen houden.

* Wormer is de narcostaat in het klein.

* Wij wonen in Wormer op dertig minuten van het epicentrum. De meerderheid van de mensen leeft nog in een andere tijd, ze weten niet dat ze onderdeel uitmaken van een uitdijend makelaarscomplot. Sinds het gebied door makelaars als Eefje Voogd internationaal wordt verkocht als ‘Amsterdam Wetlands’ stijgen ook hier de huizenprijzen, waardoor de kinderen van oorspronkelijke bewoners niet meer in de omgeving kunnen kopen.