Mijn meest epische hoestbui had ik ooit in de Nieuwe Kerk in Den Haag. Het moment voltrok zich totaal geluidloos. Een violist en een pianist waren halverwege Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt toen ineens een springveer in mijn keel op scherp stond. Bij eender in- of uitademen zou de hoestkorrel zich brullend uit mijn keel bevrijden. Ik besloot het zonder verse zuurstof te rooien en liet mijn tranen het werk doen. Toen het traanvocht op was klonk groot applaus.