Je kunt niet echt om de aanval uit ultra-conservatieve hoek op Pim Lammers heen, dit weekend. Naast de paginagrote advertentie ter ondersteuning van Lammers, heeft ook elke krant een veelvoud aan artikelen over de kwestie. Een greep:

NRC Handelsblad
Bas Heijne: In deze anti-elitaire tijden is de verbeelding de vijand

Ik heb begrip voor de uitdagingen waarvoor een organisatie als de CPNB zich gesteld ziet. Maar nu een door hen verkozen auteur een doelwit van tomeloze digitale en politieke agressie is geworden, moet men terugvallen op een verdediging van de literatuur met argumenten die men zelf achteloos helpt te ondermijnen, door die constante nadruk van lekker chillen op de bank met een spannend verhaal. Als je de boodschap dat lezen je ‘slimmer, empathischer en wijzer’ maakt zelf uitholt, alles op „beleving” gooit en niet op het aanscherpen van je bewustzijn en het leren denken, dan kweek je lezers die het verhaal van Lammers over het misbruik van een pupil niet ‘chill’ vinden maar afstotelijk, en gedwee meegaan in de haatcampagne van politiek opportunisten en momfluencers als Monique Smit. Het wegmoffelen van het woord essay is symbolisch voor die mentaliteit. Je oogst wat je zaait.

Maxim Februari: Fictie is overal en daarom onbegrijpelijk

Verdediging van literatuur als fictie is daarom op dit moment onzinnig en onvruchtbaar. Een literair werk is heel wat steviger geworteld in de werkelijkheid dan een click farm. Niet het onechte van de literatuur moeten we als burgers daarom leren begrijpen, maar het onechte van de kunstmatig gecreëerde wereld. En het echte van de bestaande wereld waarvan de dood het anker is en waarover de literatuur ons vertelt.

Ester Naomi Perquin: Schuif misbruikte kinderen niet opzij, maar luister naar hen

Wat mij van alle ophef rondom het voor volwassenen bedoelde verhaal van Pim Lammers dan ook het meest verontrust (al is het verrekt moeilijk kiezen, want er is véél verontrustends aan) is het gebrek aan kennis bij mensen die zeggen kinderen te willen beschermen. Er wordt opgehitst, gewalgd, gescholden, gebruld, gedreigd en gevloekt – maar de meeste ‘beschermers’ lijken intussen géén idee te hebben hoe misbruik werkt. Hoe ingenieus misbruik vaak in elkaar zit.

De Volkskrant
Olof Tempelman: Openbaar aanklagen is van nu én toen

Lammers zal zich wel twee keer bedenken voor hij nog een keer een verhaal schrijft over liefde tussen een minderjarige en een meerderjarige. Collega-schrijvers die de hetze hebben gevolgd, zullen voortaan ook wel uitkijken voor ze deze thematiek aanroeren. Reactionair.nl, Monique Smit en Wybren van Haga hebben een taboe verstevigd.

Sylvia Witteman: In ‘Trainer’ gebeurt zowat niks. En daar krijgt die arme Pim Lammers doodsbedreigingen voor! (In de krant is de kop: ‘Tietjes’.)

Ik las het verhaal en verbaasde me over de ophef. Ja, er is sprake van wat wederzijdse betastingen en de suggestie van eerder genoten seks, maar in het verhaal zelf gebeurt zowat niks.

Trouw
Sylvain Ephimenco: Pim Lammers, Lale Gül en Marieke Lucas Rijneveld, waarom de één meer sympathie krijgt dan de ander (In de krant is de kop: ‘Twee maten’.)

Plotseling denk ik te weten waarom het ene geval meer solidariteit genereert dan het andere. De hetze tegen Lammers wordt door een conglomeraat van orthodoxe katholieken, rechts conservatieven en een rechts-opportunistisch Kamerlid aangevoerd. Een betere vijand kun je je niet indenken. Bij Lale Gül ging het om Nederlandse Turken of orthodoxe moslims terwijl Rijneveld kreeg te maken met zwarte activisten. Lastig.

Gerben Bakker en Gert Jan Geling: Cancelcultuur en wokisme zijn nu ook een rechts probleem

De morele extremisten worden geruggensteund door de instemmende massa, die passief achter ze staat, die het allemaal laat gebeuren of de schouders ophaalt. Wie deze normverschuiving wil tegengaan, zal daarom actief moeten weigeren om de discussie te laten kapen door de digitale dorpsidioten.

Leeuwarder Courant en Dagblad van het Noorden
Joost Oomen: Er volgen doodsbedreigingen en de kop van Jut, in dit geval Pim Lammers, is monddood gemaakt (In de krant is de kop: Pim Lammers)

En we verdedigen het recht dat een kunstenaar heeft om in alle vrijheid te maken wat hij, zij, die of hen wil maken. Natuurlijk mag je op dat gemaakte kritiek hebben, je mag in alle vrijheid besluiten dat een boek, column of gedicht niets voor jou is en het vervolgens niet lezen. Maar nooit mag het zover komen dat dat gedicht op voorhand niet geschreven wordt, omdat de schrijver van dat nog niet geschreven gedicht vreest voor zijn leven.

Verslaggever (en schrijver) Kirsten van Santen vraagt aan Lucas Zandberg wat hij vindt:

Dit wordt uitgedragen door mensen die er echt niets van weten, die kritiekloos flarden en fragmenten van een verhaal delen, een verhaal dat ze niet hebben gelezen. Ze weten niets van de context.

Het artikel In de bres voor het vrije woord wordt gelardeerd met een kwatrijn van Jean Pierre Rawie en een gecentreerd gedicht van de Dichter fan Fryslân Sigrid Kingma.

Het Parool
Lale Gül: Ja, de trainer in Pim Lammers’ verhaal is een pedofiel, net als dat je moordenaars, verkrachters en dieven als personage kan verzinnen (In de krant is de kop: ‘Eerlijk? Ik geef het op’)

Alle mensen met fakkels en hooivorken die te dom zijn om literatuur te snappen, weten zich nu gesteund door een Kamerlid. Ze zullen verder iedereen opjagen om een schrijver die zelf geen pedo is het leven zuur te maken, terwijl ze de hele dag op sociale media zullen roepen dat hún vrijheid in het geding is en dat de islam stom is omdat die niet van vrijheid van meningsuiting houdt.

Arnon Grunberg over de zaak-Pim Lammers: ‘Dubieuze organisaties leveren brandstof om de burger op te hitsen’

Tot slot, Lammers heeft indirect een wezenlijke vraag gesteld door te verkondigen dat zijn gedicht hem geen doodsbedreigingen waard is. […] Maar moet een dichter ook zwichten voor doodsbedreigingen?
Natuurlijk, een offer kan men alleen van zichzelf vragen. En zoals in Prediker wordt gesuggereerd is het vermoedelijk beter een levende hond te zijn dan een dode leeuw. Toch knaagt er iets.
Als wij nergens voor willen sterven, onderwerpen wij ons dan niet iets te veel aan hen die wel bereid zijn voor hun idealen (hoezeer deze idealen ons ook tegen de haren in strijken) te willen sterven?
Er zal een moment komen, vermoed ik, dat wij niet meer met onszelf als levende hond kunnen leven.