Piccolo’s en de dictator

In een groot hotel, aan een meer gelegen, is Robbedoes weer eens wat hij volgens zijn uniform moet zijn: een piccolo. Hij heeft zijn maat Kwabbernoot hetzelfde baantje bezorgd, maar die behoudt zijn journalistenbloed. Dat komt goed uit, want het hotel is leeggeruimd om de gevluchte Oost-Europese dictator Korda en zijn gevolg plaats te bieden.

Christian Durieux heeft in de nevenreeks ‘Robbedoes door’ een album gemaakt waarin de vrienden Robbedoes en Kwabbernoot te maken krijgen met een type dictator die ze in de hoofdreeks ook wel zijn tegengekomen. Een tikje realistischer deze keer. Durieux laat alles in het hotel zelf plaatsvinden, waardoor het majestueuze gebouw zelf ook een rol krijgt. Sterker nog: het hotel is steeds gedetailleerd getekend, terwijl de rest van de tekeningen veel kaler oogt.

In Pacific Palace (uit 2021 alweer) speelt een politieke verhaallijn, naast een wat dunnere romantische lijn, waarin de mooie dochter van dictator het hoofd van Robbedoes en Kwabbernoot op hol brengt. Robbedoes mag zich het gelukkigst weten met een zoen van Elena de dictatorsdochter.

Het verhaal van Pacific Palace wordt uitvoerig in de grondverf gezet. Wie is die dictator en welke rol heeft de strenge, maar mysterieuze hoteleigenaar eigenlijk die de taal van de dictator lijkt te spreken? Komt de amourette tussen Robbedoes en Elena verder van de grond? Lukt het Kwabbernoot om zich te revancheren als journalist, omdat hij een instant story op een presenteerblaadje krijgt? Het zijn vragen die je door het verhaal trekken.

Toch is het jammer dat er enkele trucs worden uitgehaald die de constructie van het geheel wat ondermijnen. In een lap tekst komen we meer te weten over de achtergronden van de politieke lijn, wat ook op een andere manier opgelost had kunnen worden, temeer omdat een zwembadscène met Elena bladzijdenlang wordt uitgesponnen. Daarnaast voel ik me altijd wat bekocht als in een stripalbum het licht uitvalt en we alleen maar stroken zwart zien met wat tekst erin.

Het einde valt het meest tegen. Er komt wel een aanvaardbare plottwist in voor die we niet verraden, maar opeens is er ook sprake van een overstroming én een lawine, vanuit het niets (ja, het waait en het regent). Die natuurelementen moeten ervoor zorgen dat de gasten en het hotelpersoneel op stel en sprong hun biezen moeten pakken. Dat is wat al te geforceerd.

Al met al moet ik wel zeggen dat deze variant van ‘Robbedoes door’ mij veel beter beviel dan de andere nevenreeks over Robbedoes in de Tweede Wereldoorlog. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met je eigen sentimenten en de typische Franquin-weemoed die elke keer de kop blijft opsteken op het moment dat iemand anders zich deze strip toe-eigent. Zo heeft iedere James Bond-kijker zijn eigen favoriete acteur die Bond vertolkt. Durieux is echter iemand die ik blijf volgen.

Coen Peppelenbos

Christian Durieux – Pacific Palace. Dupuis, 80 blz. € 8,99.