Nieuws: Ontlezing komt door de oudere generatie volgens Sarah Meuleman, de literaire wereld lijdt aan ‘angstige eenvormigheid’
Op de site van Het Parool geeft Sarah Meuleman de oudere generatie de schuld van de leescrisis bij jongeren. In haar opiniestuk, vooral een opsomming van niet onderbouwde meningen en vage verwijzingen naar personen (‘Cultuurpessimisten vrezen’, ‘zij die de literaire koers in Nederland bepalen’ et cetera). De grondklacht van Meuleman lijkt te zijn dat bepaalde literatuur buiten beschouwing wordt gelaten:
Maar van wie is ‘onze’ literatuur eigenlijk? Niet van de spokenwordartiesten of van de flashfictionschrijvers, niet van de BoekTokkende jongeren of de vele etniciteiten die schrijnend ondervertegenwoordigd zijn; zelfs niet van vrouwelijke schrijvers die nog steeds structureel als ‘lichter’ worden getaxeerd. ‘Onze’ literatuur is voor de meeste (potentiële) lezers ‘hun’ literatuur en, jazeker, dat is een groot probleem.
Meuleman verwijt de oudere generatie uitsluiting van bepaalde literaire uitingen:
Zo wordt een angstige eenvormigheid bewerkstelligd die niets te maken heeft met kwaliteit en haaks staat op de aard van onze hedendaagse cultuur die dynamisch, grillig, speels, interdisciplinair en internationaal georiënteerd is.
En natuurlijk heeft de oude literatuur het weer eens gedaan:
Wie denkt dat het harder door de strot duwen van Multatuli de oplossing is, zal bedrogen uitkomen.
Lees het hele stuk hier.
Een vracht aan aannames, ongeveer nul voorbeelden. Leest wel, als een vakkundig ontworpen advertorial, lekker weg. Content staat in het reclamevak de ééndimenisionaliteit vooral in de weg. ‘Het moet anders!’ Zoveel is duidelijk.
Sarah Meuleman heeft zeker nog nooit iets gelezen van Dilara Bilgic, Babs Gons, Tobi Lakmaker, Jaoad Alloul, Gerwin van der Werf, Aya Sabi, Joost Oomen, Alara Adilow, Brian Elstak, Fleur Pierets, Tessa Leeuwsa, Valentijn Hoogenkamp, Rasit Elibol, Philip Huff, Astrid Roemer, Nhung Dam, Kira Wuck, Milio van de Kamp, Bea Vianen, Alfred Schaffer, Gijs Wilbrink, Basuki Gunawan, Tiemen Hiemstra, Dalilla Hermans, Sholeh Rezazadeh, Marieke Lucas Rijneveld, Nina Polak, Nisrine Mbarki, Maud Vanhauwaert, Babeth Fonchie Fotchind, Nina de la Parra, Mustafa Stitou, Maartje Wortel, Shantie Singh, marwin vos, Raoul de Jong, Bregje Hofstede, Lieke Marsman, Karin Amatmoekrim, Maurits de Bruijn, Pete Wu of Radna Fabias. De (hedendaagse) Nederlandstalige literatuur is zo ontzettend divers en toegankelijk (voor wie zich kan zetten tot lezen).
Ik vond het niet eens lekker weglezen.
Witte: voorbeelden genoeg. Nepotisme, grachtengordel, rijkdom, sociale klassen, 5 vinkjes en vooral macht binnen de uitgeverswereld. Lees “De leugen van de literatuur” op Neerlandistiek van Fleur Speet. Een voorbeeld hoe je mensen – vooral mannen – een richting opgeduwd worden…., ja om de uitgeverijen weer een nieuwe bron van inkomsten te garanderen. De macht van de uitgeverijen is te vergelijken met de ontwikkelingen van AI. De Grote Bubbel. De hedendaagse literatuur wordt NIET uitgegeven, bestaat niet dan het opgeborgen ligt te verstoffen op schimmelige planken.
Atte Jongstra en M. Februari, met direct daarnaast Willem Brakman, Charlotte Mutsaers, Louis Ferron, Stefan Hertmans, Peter Verhelst en Pol Hoste en nog vele anderen. En, … schrijvers die zijn afgewezen omdat de schrijver te weinig opbrengt? Wie een diep wantrouwen heeft in “(hedendaagse) literatuur komt niet aan de bak. Het blijft bij de oude bekende gereedschapskist. Ik lees graag Bruno Schulz. Ja, zoiets heb je in Nederland niet. Enz.
Beste Kruzdlo (zie hieronder?), ik begrijp uw reactie niet goed. U kunt uitgevers toch niet verwijten dat zij de macht hebben een boek wel of niet uit te geven? Als boeken niet worden uitgegeven is dat toch vooral omdat zij er geen geld op willen toeleggen; wat is daar mis mee? Zit het probleem niet in de lange lijst van schrijvers die Klaver noemt? Nederlands is maar een heel klein taalgebied, als er dan enkele boeken verschijnen, die zijn vertaald uit bijvoorbeeld het Duits, Engels, of Frans, landen met een zeer hoog ontwikkelde literaire traditie, dan kan het haast niet anders dan dat blijkt dat het al die Nederlandse schrijvers aan kwaliteit ontbreekt! Lezers zijn toch niet gek? Hun wordt steeds weer verteld dat het heel wat is die Nederlandse literatuur, en als zij er dan kennis van nemen, valt het elke keer weer vies tegen.
En dan niet vergeten De nietsnut van Frans Kellendonk. Post-modern gelukkig.