Recensie: Edward van de Vendel – Kom nog even naar mij kijken straks
Want ja, een acht
Wat wel jaloersmakend is aan de poëzie van Edward van de Vendel is de laconieke verteltrant. In gewone taal wordt je iets verteld, proza-achtig bijna, zodat je niet doorhebt dat hij heel terloops een enorme verscheidenheid aan rijm gebruikt. Eindrijm, maar niet consequent, assonanties, overlooprijm, middenrijm, binnenrijm, alliteraties; alles zit erin. En ondanks die enorme variatie aan rijmtechnieken blijven de gedichten lekker lopen. Daarnaast zijn ze inhoudelijk toegankelijk, wat Van de Vendel een dichter maakt die bij uitstek geschikt is om een groot publiek te bereiken.
In Kom nog even naar mij kijken straks speelt de tijd, een onuitputtelijk thema in de poëzie, een nadrukkelijke rol. Jeugdherinneringen, een oude liefde, de dood van een moeder, de eenzaamheid van een vader, een blik op de toekomst: in tien gedichten bestrijkt Van de Vendel een heel leven zonder ook dit gegeven breed uit te walsen. Meestal zijn de gedichten persoonlijk en intiem, maar in ‘Slechte lucht’ karakteriseert de dichter de giftige invloed van sociale media in dit fragment:
De riolen zwollen op tot sloten, de opgeschoten watermonsters
dm’en nu onze adressen door, ze X’en in ons huis, ze messagen
een mening om ons heen, ze zijn wanneer de typen
niemand,
maar wanneer ze ons bedoelen en door ons gelezen worden,
iedereen
Het gedicht eindigt nogal omineus met de regels ‘het is 2024, ze zullen ons krijgen.’
Het gedicht over de dood van de moeder laat de langzame aftakeling zien. In het gedicht vraagt Van de Vendel zicht af welk cijfer ze aan haar bestaan zou hebben gegeven en in de twee laatste terzinen komt hij erop terug:
Dat wat waarneembaar breekbaar is, is niet per se
waarmee het is gevuld. Glas is een zucht die je pas ziet
omdat hij door hitte werd omhuld. Mijn moederoverhandigde ten slotte ook haar adem. Het was nacht.
Maar ’s ochtends lag ze in haar kussens als een meisje
dat een vijf verwachtte. Glimlachend. Want ja, een acht.
Het is kortom wel de moeite waard om in de Poëzieweek die vandaag begint een bundel te kopen en dit Poëzieweekgeschenk gratis erbij krijgt.
Coen Peppelenbos
Edward van de Vendel – Kom nog even naar mij kijken straks. Poëziecentrum, Gent. 24 blz. Je krijgt het Poëziegeschenk gratis bij aankoop van poëzie ter waarde van € 12,50.
Dit vind ik nou wel prachtige dichtregels en niet alleen vanwege de kunstige rijmvormen – ik hou van rijm die goed is besteed. Vooral om het ongrijpbare, naamloze iets wat voor mij een deel van de identiteit is van dichtmagie, de lijm.