Vanavond in Nieuwsuur wordt bekendgemaakt wie de Libris Literatuur Prijs 2024 heeft gewonnen. Bo van Houwelingen van de Volkskrant tipte Luister van Sacha Bronwasser. Wat vond Tzum van de boeken?

* De onbedoelden van Cobi van Baars (Atlas Contact)

De onbedoelden is naast een veelstemmige psychologische roman ook een aanklacht tegen de harde praktijken in sommige katholieke gezinnen en instituties. Er is in de naam van het geloof en uit angst voor de goede naam in de buurt, veel weggemoffeld in de geschiedenis. Gelukkig laat de roman ook zien dat er mensen zijn die zich aan de strenge regels onttrekken, waardoor het einde van het boek verrassender wordt dan je verwacht.

* Luister van Sacha Bronwasser (Ambo Anthos)

Daarmee is Luister een roman waarin eindeloos veel op te merken valt, een vertelling die je onmiddellijk wilt herlezen om clous te vinden die je aanvankelijk over het hoofd gezien hebt, een boek dat wordt voortgestuwd door een pakkend plot maar ook genoeg rust bevat om na te denken over het vertelde. De grootste kracht schuilt vermoedelijk in de prachtige beelden waarin het verhaal gegoten is, en die de personages en decors echt tot leven wekken.

* Ik kom hier nog op terug van Rob van Essen (Atlas Contact)

Het doet een beetje denken De kellner en de levenden van Simon Vestdijk, maar dan in een seculiere uitvoering. Van Essen daagt ons uit om te denken over onze eigen verantwoordelijkheid in het leven in plaats van het heil te verwachten van een god, de techniek of de anderen. Hoe die naakte Duitser in het verhaal past moet u zelf maar lezen in deze hallucinerende maar ook humoristische leeservaring.

* Gebied 19 van Esther Gerritsen (De Geus)

Gerritsen heeft een roman gecomponeerd, in haar karakteristieke stijl vol vlotte dialogen, waarin Tomas in contact probeert te komen met zijn vrouw op de andere planeet en betrokken raakt bij een verzetsgroep tegen de nieuwe machthebbers. In een interview in Trouw heeft Gerritsen laten weten dat ze bezig is met deel twee. Dat wekt nieuwsgierigheid op naar die nieuwe samenleving die ondanks de vooruitgang toch enigszins beangstigend is.

* De onzichtbaren van Frank Nellen (Hollands Diep)

De onzichtbaren is doordrenkt van tot de verbeelding sprekende verhalen, spannende avonturen en levendige taferelen, geschreven in een sterke, soepele stijl vol vaart, vertelplezier en humor. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de schrijver van dit alles zelf een soort Pavel is, naar wiens verhalen je met grote graagte luistert. En die een van de betere romans van 2023 schreef.

* Tosca van Maud Vanhauwaert (Das Mag)

Tegenover de pogingen om nieuw leven te creëren staat de poging van May om suïcide van Aline te voorkomen. Vanhauwaert weet die contrasten duidelijk neer te zetten en kan ook het ongeduld en de wrevel over het gebrek aan informatie en medewerking invoelbaar maken. Voor Maud Vanhauwaert is Tosca een debuut, terwijl ze al een enorme staat van dienst heeft als dichter en performer; het is dan ook een debuut waarbij je ziet dat iemand het métier al in haar vingers heeft.