De Ierse auteur Edna O’Brien is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Haar debuut The Country Girls (1960) werd verboden in Ierland. Er volgden nog twee romans die later als The Country Girls Trilogy werd uitgebracht en in Nederland als De buitenmeisjes gepubliceerd werd. O’Brien schreef zo’n twintigtal romans en verhalenbundels. In Nederland is veel werk van haar uitgegeven door De Bezige Bij. Naast proza schreef O’Brien ook poëzie, toneel en non-fictie.

O’Brien woonde sinds 1954 in Londen. In The Irish Times wordt over haar verhouding tot haar geboorteland het volgende gezegd:

Throughout her long life, O’Brien had a well-publicised love-hate relationship with her native country. In Ireland, she said, people were courteous to her face, but slanderous behind her back. But, in the last two decades or so, this relationship changed as younger Irish writers began to view her as the Grand Dame of Irish literature rather than the red-headed rebel from County Clare.

In 1995 sprak Reinjan Mulder met O’Brien voor NRC Handelsblad. Op zijn blog staat het gesprek naar aanleiding van de publicatie House of Splendid Isolation:

Ik heb de tragiek willen laten zien van een land waarvan een gedeelte niet alleen in oorlog is met Engeland maar ook nog eens met Ierland. Het gaat hier niet om de IRA versus Engeland, ook in het Zuiden heeft de strijd zijn tol geëist. De mensen daar voelen een collectieve schaamte over de terreur in het Noorden, terwijl ze bang zijn voor het terrorisme in hun eigen omgeving.’

Ze kreeg stevige kritiek in de Britse pers:

De Engelsen hebben mij altijd al gehaat om de passie die uit mijn boeken spreekt. Engelsen kunnen daar absoluut niet tegen. Die zijn zo niet.