Recensie: Suzanne Vermeer – Flamingo Beach
Zoveel toeval
Als je op reis wilt gaan in letterenland dan is Suzanne Vermeer, het pseudoniem waarachter veel broodschrijvers schuilgaan (tot zijn dood in 2011 was dat alleen Paul Goeken), de juiste schrijfster. Zij laat haar misdaadromans overal op de wereld op exotische locaties afspelen. In de winter iets in de sneeuw, in de zomer iets in de zon. Meer dan dertig titels zijn er onder haar naam op de markt gebracht. Flamingo Beach was de novelle die mensen tijdens Zomerlezen naar de boekhandel moest lokken om hun vakantielectuur in te slaan.
De actie Zomerlezen van de CPNB wordt gesponsord door de reisorganisatie TUI. Dat zie je als een soort product placement terug in Flamingo Beach, want de hoofdpersonen Tara en Armin zitten op Curaçao dankzij de reisorganisatie TOI. Dat lever zinnen op als: ‘Hij was degene die met deze reis van TOI aan kwam zetten.’ Of: ‘Dat is de excursie die we van TOI aangeboden hebben gekregen.’ Of: ‘TOI heeft geregeld dat we eerder terug konden vliegen; zonder extra kosten kregen we twee businessclassstoelen.’ Echt genoten hebben ze niet op het eiland, want op hun refurbished honeymoon worden er twee moorden gepleegd. Eentje voor de deur van hun vakantiechaletje.
Dat het huwelijk toe was aan een update wordt snel duidelijk, want Armin had een jaar lang een verhouding buiten de deur en Tara is daar nog niet helemaal overheen. Gelukkig is Armin een woest aantrekkelijke man en dan ben je toch altijd snel om. De vrouw die dood voor hun deur ligt, werkte op het vakantieresort en Tara had aan haar een dure ketting uitgeleend. Die actie maakt haar een beetje verdacht in de ogen van de politie. Afijn: kort samengevat, de argwaan tussen het paar loopt op als de zus van de vermoorde vrouw op het eiland komt die meldt dat haar zus een tijdlang een verhouding heeft gehad met een Nederlandse man in Zandvoort, toevallig de plek waar Armin en Tara ook gewoond hebben. Het noodzakelijk dwaalspoor voor een thriller is gelegd. De rest kun je zelf wel invullen.
Het einde komt helemaal uit het niets. Opeens is er een dader die in de rest van het boek geen enkele rol speelt. ‘Toeval. Zoveel toeval.’ Suzanne Vermeer schrijft het zelf maar op, zodat wij het niet hoeven uit te spreken. Na het lezen van dit boekje ben je hevig toe aan een paar stevige zomercocktails.
Coen Peppelenbos
Suzanne Vermeer – Flamingo Beach. CPNB / A.W. Bruna uitgevers, Amsterdam. 96 blz.
Ik kreeg Flamingo Beach bij de aankoop van een boek.
Het doet me denken aan een boekje uit de bouquet reeks, maar
dan van het thriller genre.
Je zou je als schrijver de ogen uit de kop moeten schamen als je zinnen als ” dat is de excursie die we van TOI aangeboden hebben gekregen” moet neerpennen.
Gelukkig voor de schuldige is Suzanne Vermeer een pseudoniem – kan hij/zij altijd Shaggy citeren; it wasnt me!
Twintig jaar geleden had ik een vijftal korte misdaadstrips getekend, die als gemeenschappelijke deler hadden dat ze zich allemaal in afspeelden.
Ik dacht dat het een leuk idee waa om deze als boekje cadeau te doen bij reizen naar Parijs, en ging daarmee naar Tui. Ze vonden het idee en de uitvoering leuk, maar dachten dat lezen over misdaad “niet zo gezellig was als je op vakantie was”…
Het kan verkeren.
Misschien had ik meer kromme zinnen in mijn scenario moeten verwerken…