Voort gaat het weer door de uitgestorven wereld

Als je lichtelijk depressief bent, dan is het lezen De weg van Manu Larcenet geen aanrader. Een vader en een zoon zijn onderweg in een post-apocalyptische wereld: er is geen voedsel, er is niets te drinken en de wereld is verlaten. Mocht je iemand tegenkomen dan behoort die tot ‘de slechten’. De vader heeft een pistool met nog drie kogels bij zich. De twee proberen een weg naar het zuiden te vinden, uit de regen en de kou. De zee is het doel.

Larcenet maakt die inktzwarte toekomst nog zwarter voor de twee reizigers, want overal waar ze komen treffen de dood en verderf aan. Aan lijken geen gebrek in De weg en het meest mismoedige is misschien wel het ontbreken van elke vorm van menselijkheid, al heeft het zoontje het nog niet helemaal opgegeven ondanks alle verschrikkelijke beelden die hij onderweg ziet. Misschien is dat wel het flintertje hoop dat overblijft na het dichtslaan van deze graphic novel: er zijn ook mensen die niets als een wolf voor andere mensen zijn.

De weg is gebaseerd op The Road van Cormac McCarthy uit 2006. Voorop staat wel ‘Naar het oeuvre van Cormac McCarthy’, maar dat lijkt me een vertaalfout te zijn, omdat ook in het colofon slechts naar één roman wordt verwezen. Achterin wordt verwezen naar de ‘non-exhaustieve’ bibliografie van Lancenet waar ‘onvolledig’ waarschijnlijk gangbaarder Nederlands is. Voor de rest stoorde me de vertaling bij het lezen niet erg, al schemert het Frans er soms doorheen. De dialogen tussen vader en zoon zijn kortaf.

Vader: ‘Denk na over wat je in je hoofd steekt, want dat blijft daar voor altijd zitten.’
Zoon: ‘Er zijn toch dingen die je vergeet, nee?’
Vader: ‘Ja… Je vergeet wat je zou moeten onthouden en onthoudt wat je zou moeten vergeten.’
Zoon: ‘Ik heb er niets van begrepen.’

Dan volgen twee en een halve bladzijde woordloos ploegen door een woest landschap tot ze aankomen bij een schuur waar drie mensen opgehangen zijn.

Zoon: ‘Hier zou nog wel iets kunnen zijn… een beetje mais of wat dan ook…’
Vader: ‘Nee. We vertrekken.’

En voort gaat het weer door de uitgestorven wereld.

Het verhaal deed me heel erg denken aan Na de klap van Trinus Riemersma (in 1999 verschenen in het Fries, in 2001 in het Nederlands vertaald), waarin er ook sprake is van een tocht door post-apocalyptisch landschap. Het zal wel een beetje bij het genre horen dat er toch naar een vorm van menselijkheid wordt gezocht, daar waar alle hoop is opgegeven. Ondanks de enigszins hoopvolle een na laatste bladzijde, tekent Larcenet een laatste, woordloze, mensloze, paginagroot beeld van donkere wolken die zich samenpakken.

Coen Peppelenbos

Manu Larcenet – De weg. Naar het oeuvre van Cormac McCarthy. Vertaald door Koen Van Caekenberghe. Dargaud. 160 blz. hardcover, € 29,99.