In Doorn bleef bij het passeren van de Maartenskerk hoegenaamd de pen even haken. Wie zat daar in brons over zijn schrijftafel gestold: Simon Vestdijk. De man die naar verluidt sneller schreef dan God kon lezen. Ik parkeerde vlak voor de schrijver en tastte naar mijn mobiele telefoon. Maar een foto maakte ik niet. In plaats daarvan nam ik de fietshelm af en boog beschaamd mijn hoofd. Ooit op de eerste treden van zijn kolossale literaire universum gestruikeld, nooit teruggekeerd.