Als tiener luisterde ik veel naar Rage against the Machine. De energie en de strakke gitaarrifs spraken mij enorm aan. Veel teksten trouwens ook. Fuck you, I won’t do what you tell me! schreeuwden we en sprongen erbij in het rond. Dat was geen opstandigheid. Hun woede was ons feestje. Voor het ongenoegen dat zanger Zach de la Rocha zo poëtisch verbaliseerde had ik verder weinig belangstelling. Nu kijk ik preciezer naar de VS. De woede is geen feestje meer.