Aftasten in de regen

Het is heel slecht weer in David Nichols’ nieuwe roman Je bent hier, genoemd naar zo’n ‘druppel’ op een digitale kaart, die een specifieke locatie aanwijst. De druppel staat ook op het voorplat. Slecht weer betekent in dit geval bijna voortdurende regen, harde wind en als gevolg daarvan modderige en moeilijk begaanbare paden. De protagonisten zijn zo rond de veertig, Marcie en Michael, na mislukte relaties verstokte eenlingen, die tijdens een wandeling dwars door Engeland op uiteenlopende manieren om elkaar heendraaien.

Wandeling is misschien het juiste woord niet meer, tegenwoordig moet je natuurlijk hiking zeggen, maar het is beslist iets anders dan je voeten verzetten in een stad. De twee hebben gemeen dat ze eenzaam zijn, al hebben ze ieder op hun eigen manier argumenten verzameld om zichzelf wijs te maken dat dit een weloverwogen keuze is. Hun beider vriendin Cleo kan het niet aanzien en speelt opzichtig de koppelaarster. Ze organiseert een meerdaagse wandel / hiking / trekking-tocht, waar Michael en Marcie ook bij zullen zijn. Met een groepje anderen, onder wie de knappe en vlotte apotheker Conrad.

David Nichols weet wat hij doet. Hij heeft al meerdere succesromans geschreven, waaronder de bestsellers Wij en De eerste dag, toegankelijk, positief en voorzien van talloze ‘haakjes’, die de levens van de personages gemakkelijk invoelbaar maken. Een succesformule, vlot te lezen door de overwegend lineair opgediende gebeurtenissen, doorschoten met grappige vondsten, maar literair weinig uitdagend, zelfs tamelijk vaak neigend naar een papieren soap.

Marcie is een Londense persklaarmaker van erotische thrillers, die vanuit huis werkt en daarom nauwelijks de deur uit komt. Een Londens stadsmeisje met een sociale fobie, zoals ze zichzelf ziet. Michael is een door zijn vrouw verlaten, wereldvreemde buitenliefhebber met een zorgvuldig gecoiffeerde warrige baard, die zichzelf heeft wijsgemaakt dat hij niets anders nodig heeft dan de natuur. Hij is docent en praat in belerende docententaal, terwijl Marcie een beetje de draak met hem steekt. Haar continue stroom opmerkingen zijn zo bewust ad-rem bedoeld, dat je je wel iets kunt voorstellen bij Michaels vermoeidheid ten aanzien van de medemens.

‘We hebben muziek nodig!’ zei ze, maar de radio stond op een praatzender waar een discussie gaande was over de Dode Zeerollen. ‘Laten we dit gezelschap even de mond snoeren!’ zei ze, hoewel Michael wipte met zijn hoofd en op zijn lip beet. ‘Je kunt niet dansen op de Dode Zeerollen. Andere zender!’

Er wordt dus veel gelopen, geklommen en weer afgedaald op de door weggegooid afval vervuilde route tussen de Ierse- en de Noordzee, even ten zuiden van Schotland. En dat dus in weersomstandigheden die je typisch Engels zou kunnen noemen. De groep begint natuurlijk welgemoed, dat is het woord dat daar bijhoort, maar allengs vallen er steeds meer mensen af, zodat Marcie en Michael op elkaar aangewezen raken. Nichols stelt scherp op hun eigenaardigheden, hang naar afzondering en isolement en permanente zoektocht naar argumenten om die te rechtvaardigen.

Een relatie aangaan, ja dat is nogal wat, menen ze, en is zo griezelig en ongrijpbaar, dus kiezen ze lang voor afstand en gereserveerdheid. Maar dan ken je Nichols nog niet, dit is immers niet wat de lezers willen. Komt goed, zelfs ondanks de interrupties van Conrad de joviale apotheker. En dat allemaal in die eeuwige plensregen.

André Keikes

David Nichols – Je bent hier. Vertaald door Carolien Metaal. Meulenhoff, Amsterdam. 336 blz. € 22,99.