Vanavond wordt de winnaar van de Boekenbon Literatuurprijs 2024 bekendgemaakt. Volgens Joep van Ruiten in het Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant moet Guido van Heulendonk winnen. Volgens Dirk Leyman in De Morgen maakt Frank Nellen de meeste kans. Hieronder de meningen van onze recensenten:

Esther Gerritsen – Gebied 19 (De Geus)

Gerritsen heeft een roman gecomponeerd, in haar karakteristieke stijl vol vlotte dialogen, waarin Tomas in contact probeert te komen met zijn vrouw op de andere planeet en betrokken raakt bij een verzetsgroep tegen de nieuwe machthebbers. In een interview in Trouw heeft Gerritsen laten weten dat ze bezig is met deel twee. Dat wekt nieuwsgierigheid op naar die nieuwe samenleving die ondanks de vooruitgang toch enigszins beangstigend is.

Guido van Heulendonk – De kroon met twee pieken (De Arbeiderspers)

Van Heulendonks brede, buitengewoon veelzijdige roman telt niet zo veel meer bladzijden dan een gemiddelde Nederlandse roman, maar de dichtheid van de verwikkelingen en het netwerk van onderlinge verbanden is imposant, waardoor er van de lezer ook heel wat wordt gevraagd. Misschien dat deze vernuftige complexiteit mede een verklaring is voor de relatieve onbekendheid van Van Heulendonk afgezet tegen vaker genoemde Vlaamse auteurs. In onze jaren van tijdgebrek en explosies van snelle afleiding vraagt Van Heulendonk met zijn intellectuele sprongen misschien wel iets te veel van zijn publiek.

Bregje Hofstede – Oersoep (Das Mag)

Hofstede kan haar zelfbewuste, 21e-eeuwse persoonlijkheid niet uitzetten en die komt daardoor tussen de lezer en het al, de oersoep in te staan. Natuurlijk is daar de verwarring van de ik die schrijfster en moeder is wel in te lezen, maar het beklijft niet, het wordt plat. Dat is dus geen mystiek. Dat is trippen, jezelf uiten.

Frank Nellen – De onzichtbaren (Hollands Diep)

De onzichtbaren is doordrenkt van tot de verbeelding sprekende verhalen, spannende avonturen en levendige taferelen, geschreven in een sterke, soepele stijl vol vaart, vertelplezier en humor. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de schrijver van dit alles zelf een soort Pavel is, naar wiens verhalen je met grote graagte luistert. En die een van de betere romans van 2023 schreef.

Frank Westerman – Zeven dieren bijten terug (Querido Fosfor)

Het is veel wat Frank Westerman zijn lezers wil vertellen. Hij kiest hierbij specifiek voor een literaire opzet. Hij weeft persoonlijke gebeurtenissen, jeugdherinneringen, reisverhalen, journalistieke verslagen en wetenschappelijk onderzoek hapsnap aaneen, wat een soms ongemakkelijke potpourri van informatie oplevert waarbij de lezer het hoe en waarom uit het oog dreigt te verliezen. Dat maakt Zeven dieren bijten terug zo ongrijpbaar. Je leest er graag in door, maar je weet eigenlijk niet waarom de schrijver dit allemaal met je deelt. De vorm overheerst de inhoud.