De eerste keer dat papa mij de slappe lach bezorgde was ik een jaar of zeven. Gewapend met een waterspuit was ik aan het ravotten op een camping. Boze campinggasten in mijn kielzog. Hijgend meldde ik me bij het basiskamp om raad. Rennen, zei papa. En als ze je toch grijpen, zeg je dat je Adriaan van Puffelen heet. Ik roerde de naam in mijn mond en stikte er zowat in. Adriaan van Puffelen… Ik kende die man niet eens!Â