Vanochtend ben ik negenenveertig geworden. Anders gezegd: aan mijn vijftigste levensjaar begonnen. Het jeugdige is er – als we alleen naar de cijfers kijken – dus wel een beetje af. Ik moet eerlijk zeggen: leeftijd deert mij allerminst. Het is de natuurlijke consequentie van het verstrijken van tijd. Ik voel er geen emotie bij. Het enige is dat die verfomfaaide kop in de spiegel steeds minder bij mij past. Maar zolang ik de enige ben die dat vindt, is dat totaal onbelangrijk.