​​​​Lang voordat ik leerde wat predestinatie betekent (en dat het niet bestaat), had ik een theorie: dat iedereen in het leven een eigen aantal hartslagen, ademtochten en woorden te besteden heeft. Op 31 december waren mijn woorden voor 2024 op. Aan elkaar geregen in een onvermijdelijke, onvergetelijke, onomkeerbare volgorde. Nu, op 1 januari, wachten de eerste woorden van 2025. Ik heb nog geen idee. Ik vind het wit waarin de boomkruinen heen en weer zweven wel mooi. En de stilte.