Christine Bosch volgt Poetry International en was bij de openingsavond.

Geen entree naar waardering meer. Dit jaar kopen we gewoon weer dagkaarten; of beter: passe-partouts. Als je naar Poetry gaat laat je je helemaal wegzakken in het warme bad van de Rotterdamse Schouwburg. Eerlijk gezegd vraag ik me af of dit nu echt lucratiever is. De gemiddelde Poetrybezoeker was altijd 60+ en welvarend. Pas sinds de entree naar eigen waardering bruiste het in de foyer; het leek wel een hippe uitgaansplek; vol met drinkende dichters en dansende feestgangers. Dat kan dit jaar alleen maar minder zijn. Betalen moeten we, poëzie kost ook wat.

Wanneer ik de Schouwburg binnenstap, wordt het verschil direct benadrukt: er staat een rij voor de kassa. Beter gezegd; de foyer is gevuld met een ellenlange rij voor de kassa. Het is een mooi gezicht. Van de kassa, links, tot de andere kant van de foyer, rechts, staan dichters en schrijvers, Rotterdammers en anderen. Voor me staat Marcel Möring geduldig te wachten. Hester Knibbe komt binnen en loopt de rij langs, handen schuddend. Achter me sluiten nog meer mensen aan. Het is indrukwekkend. En vervelend. Ik bedenk dat de meeste mensen in deze rij een kaartje bij de kassa hebben liggen. Maar daartussendoor zijn bezoekers die net als vorig jaar gewoon naar binnen hadden willen lopen. En die moeten nu toch nog even een kaartje afrekenen.

Nog net op tijd kan ik de zaal in. ‘Graag naar het 1e balkon doorlopen, daar is nog plek,’ zegt de schouwburgmedewerker. De Grote Zaal zit bijna vol. Het zaallicht gaat uit en Bas Kwakman, festivaldirecteur, stapt het podium op. Op het scherm boven hem staat dat ook. Zo zal het ons dit hele festival blijven vertellen wie er aan het woord is, en wat diegene zegt, in het Nederlands en Engels. (Respectievelijk zwart op wit en wit op zwart.) Naast hem hangt een dik touw, van de rigging tot bijna op de vloer. Het is zo’n touw als je vroeger in de gymzaal had, op school. Waar je in moest klimmen. Levensgevaarlijk, denk ik nu, achteraf. Dat zal wel niet meer mogen. Maar hier, op het podium, heeft het touw ook iets lugubers. Alsof er nog een strop in geknoopt moet worden. Ik vraag me af of er iets mee bedoeld wordt. Iets symbolisch. Ik kan het zo snel niet bedenken.

Änd today I pray …”: Opening ceremony from Poetry International on Vimeo.

Bas Kwakman praat een tijdje; over Het Onvoltooide; het festivalthema. Er komen anekdotes voorbij en voorbeelden. Als hij mensen bedankt heeft en ons een mooi festival heeft gewenst, trekt hij aan het touw. Dat verdwijnt omhoog, de rigging in. Er komt een scherm naar beneden, groter dan het eerste. We krijgen een ‘festivaltrailer’ te zien, gemaakt door een student van de Willem de Kooning-academie. Zo zien we tussendoor een paar filmpjes, ter afwisseling. Het Doelenkwartet speelt afgekapte harmonies. De festivaldichters dragen voor; gedichten die iets met onvoltooidheid te maken hebben. Het is een mooi, sfeervol programma.

Als de zaal weer is leeggestroomd in de foyer is Poetry echt begonnen. Het bruist weer. Het publiek is divers, en heeft er zin in. Er staan nog steeds bakken voor een eigen bijdrage. Er liggen al briefjes in.

Christine Bosch