Wat is er zo interessant aan Eva?

Wat moet je doen als Donald Trump president wordt? Eva weet het precies: vluchten. Ze heeft haar oog laten vallen op een palazzo in Venetië en als het een beetje meezit dan koopt haar man Bruce dat voor haar. David Leavitt portretteert in Schuilen in stijl de welgestelde democratische New Yorkse kringen die in een zekere zelfgenoegzaamheid hun dagen doorbrengen. Bruce zit in het vermogensbeheer en is een aardige lobbes die alles inwilligt wat Eva wil. Eva heeft vroeger kort carrière gemaakt bij tijdschriften, maar brengt haar dagen nu door met het uitkiezen van homoseksuele koks of gay interieurdesigners. Ze omringt zich met een stelletje ja-knikkers, zoals vriendin Min, die van het ene tijdschrift naar het andere fladdert als redacteur, maar nooit echt doorbreekt en afhankelijk is van de contacten van anderen. Door Eva te vleien heeft ze een bevoorrechte positie binnen het groepje hielenlikkers dat rond Eva zwermt al weten de meesten niet eens waarom Eva de spil is van de groep. Zelfs als ze er niet is, spreekt men over haar.

‘Waarom hebben we het de hele tijd over Eva? Wat is er met haar? Ik bedoel, ik ben dol op haar maar echt, wat is er zo interessant aan haar? Waarom komt het gesprek steeds weer op haar? Moet je ons nou zien, we staan hier te verkleumen zodat ze ons niet betrapt als we een joint roken, en waar hebben het over? Over haar.’

Schuilen in stijl wordt door de uitgeverij gepresenteerd als zedenschets. Vooral het milieu van Eva wordt nogal op de hak genomen. De onredelijke woede van Eva als haar buurman, een Trumpstemmer, een party wil geven bij de inauguratie laat de kleinzieligheid van de entourage van Eva zien. Haar man Bruce is een meer toegeeflijker karakter, die gewoon met de buurman de honden uitlaat en een gewoon gesprek met hem kan voeren. Bruce is ook degene die zijn secretaresse – die chemotherapie volgt – met raad en daad bijstaat. Hij wil haar zelfs met enkele tonnen helpen, maar merkt dat het hebben van geld niet altijd alle problemen oplost.

Misschien is de homoseksuele Jake, die door Eva steeds wordt binnengehaald om haar appartement in te richten, wel de meest intrigerende figuur in deze roman. Jake, inmiddels in de vijftig (‘Hij nadert zijn uiterste verkoopdatum en dat weet hij.’) moet ook per se het Venetiaanse huis inrichten, maar Jake laat het echtpaar lang in het ongewisse of hij dat wil doen. Hij heeft herinneringen aan Venetië en specifiek aan het huis waarop Eva haar zinnen heeft gezet. Pas op het eind van de roman wordt duidelijk wat zich daar jaren geleden heeft afgespeeld en op dat moment krijgt Schuilen in stijl de diepgang die je van eerdere werken van Leavitt kent. Dat hoofdstuk is een eigen roman waard.

De lichtheid van de rest is soms vervelend, soms venijnig (bij een optreden van Lydia Davis in een boekwinkel) en soms amusant. Van Leavitt verwacht je toch net iets meer.

Coen Peppelenbos

David Leavitt – Schuilen in stijl. Vertaald door Jan Fastenau. De Harmonie, Amsterdam. 336 blz. € 24,50.