Geen voer voor duiders

Een half jaartje na het eerste deel verscheen onlangs deel 2 van Charles Burns’ nieuwe stripreeks Daedalus. De vaart zit er in ieder geval goed in, al waren de meningen na het eerste deel wat dat betreft niet onverdeeld gunstig: het verhaal kwam wat langzaam op gang en het idee dat het een langer vervolgverhaal werd liet sommige striplezers toch wat aarzelend achter. Hoe lang ging dit duren? Waar beginnen we aan?

Er zijn meer nevelen, en dat gaat dan over het verhaal. Daedalus is een echte Burns, zoveel is intussen duidelijk: het vervreemdende verhaal lijkt nergens wat het is én is nergens wat het lijkt te zijn. Eigenlijk werkt het pas echt als je je aan het idee overgeeft dat je niet alles gaat snappen, wie alles beredeneert heeft geen leuke middag met Burns. Neem de personages, die in het tweede deel meer vorm krijgen: over de introverte hobbyfilmer en tekenaar Brian komen we al iets te weten. Hij woont samen met zijn alcoholische, meelijwekkende moeder die hem gemakkelijk in verlegenheid brengt, helemaal tegenover zijn vrienden. Dat hij zich terugtrekt, is al iets aannemelijker geworden met haar introductie

Brian heeft een crush op Laurie maar heeft geen idee hoe hij dat moet uitspelen. Laurie voelt zich tot Brian aangetrokken maar weet niet wat ze met hem aan moet. De vrienden draaien om elkaar als de planeten in een sterrenstelsel. Veel is terloops, maar omdat alles zo spaarzaam wordt gebracht heb je als lezer snel het idee dat ongeveer alles ertoe doet: op die manier vertraagt Burns de leeservaring. Zoveel is er nu ook weer niet te lezen.

En meer nog dan deel 1 is deel 2 een rechtlijnig verhaal: er wordt aan de film van Brian gewerkt en de vrienden zijn met elkaar bezig. Als draadje loopt er een beeldend element door de strip: een cocon, waarvan vast en zeker later duidelijker wordt wat het er doet. Veel meer is het niet: de 64 pagina’s zijn met een half uurtje wel doorgenomen. En wat overblijft is een aanloopje naar het volgende deel, het euvel waar ook De Rode Ridder mee te maken heeft. De lezer kan nog niets plaatsen, zit met vragen en moet wachten.

Als Daedalus als een comic was uitgegeven dan was het helderder geweest. Los van het feit dat de pagina’s zijn opgezet als een comic (met drie stroken boven elkaar) weet de lezer vanwege de verschijningsvorm wat hem te wachten staat. Nu zijn de boeken werkelijk perfect uitgegeven, met een linnen rug en een mooie harde kaft, maar zijn het veel minder flinke episodes zoals de striplezer gewend is. Echte cliffhangers zitten er bovendien niet in.

De vergelijking met Black Hole ligt voor de hand: het is de stripreeks die Burns in twaalf comic-delen publiceerde tussen 1995 en 2005, én die daarna compleet verscheen als hardcover, ook in het Nederlands als Zwart Gat. Eigenlijk is het vooral een vraag waarom Burns niet gewoon een compleet verhaal heeft gemaakt om die in één keer te publiceren. Uiteindelijk wachten we dan net zo lang, maar kunnen ons in ieder geval echt onderdompelen.

Dit alles laat onverlet dat Daedalus een lekkere brok horror en suspense schenkt aan de lezer. Omdat Burns voor jongvolwassenen kiest heeft het bovendien een fijne vibe, die herkenbaar is.

Stefan Nieuwenhuis

Charles Burns – Daedalus 2. Concerto Books. 64 blz. hardcover. € 22,99.