Nieuws: Alleen Anjet Daanje kan de Libris Literatuur Prijs winnen volgens Kees ’t Hart
‘Als ik op de shortlist stond en ik heette niet Daanje, zou ik me geen enkele illusie maken.’ Op de site van De Groene Amsterdammer gaat criticus Kees ’t Hart de zes romans langs die in aanmerking komen voor de Libris Literatuur Prijs 2023. Op 8 mei wordt de winnaar bekendgemaakt, maar er is slechts 1 boek dat met kop en schouders boven de rest uitsteekt volgens ’t Hart en dat is Het lied van ooievaar en dromedaris.
Haar roman is dus een écht goed boek, Orwell is dit vanuit zijn graf met me eens, het kan gewoon naast Nabokov, Van Bruggen, Flaubert, Mary Shelley, Franzen, Kafka in de kast staan. Laat je niks wijs maken. Het is verbluffend van opzet (elf novelles in een dwingend verband), groot van verbeeldingskracht, vol adembenemende details, van dickensiaanse allure (zet die naam er hierboven ook maar bij), losgezongen van modes en het postmodernistisch zelfbeklag en schuldgevoel waar veel huidige schrijvers zich zo graag in onderdompelen. Daanje’s roman is een lofzang op de verteltraditie uit de late negentiende en begin twintigste eeuw.
Lees het hele stuk hier.
(…) losgezongen van modes en het postmodernistisch zelfbeklag en schuldgevoel waar veel huidige schrijvers zich zo graag in onderdompelen. Ja…, zo kom je ook op het droge. Het blijft allemaal subjectieve Harte kreten. Bruno Schulz¿ geeft je meer literaire zuurstof dan Nabokov…, om maar iets te zeggen. Een schitterend boek dat voor mij niet meer hoef. Net als opnieuw Rembrandt uitvinden. En, Charles John Huffam Dickens was iemand die zich liet onderdompelde in de ellende van een ander met een paar scheppen literatuur leugentjes er bovenop.
Ik zeg het, schitterend boek meer van dan anderen hoeft niet van Harten.
Ik kwam dit tegen waar goed wordt uitgelegd wat ‘t Hart geen gevoel voor heeft. Theef….: https://www.tijdschriftteef.com/essays/de-kunstenaar-schrijver-moet-moed-krijgen-om-zijn-nieuwe-wereld-te-leren-kennen
Helemaal met Kees ‘t Hart eens, wat een fenomenaal boek!
Ik zal nog eens een poging doen, dit boek te lezen. Mooie, goed geschreven scènes (je herkent de scenarioschrijver Daanje), dat wel, maar voor mijn gevoel gecompliceerd. Misschien hou ik daar niet van. Ik werd erg gegrepen, door haar roman, ‘de herinnerde soldaat’, waarin ze eerder het tegengestelde doet, nl. vanuit een klein, door gegeheugenenverlies beperkt perspectief een verhaal vertellen. Krijg soms het idee, dat recensenten (waar kees t hart niet onder valt) haar uit schaamte met dit boek de hemel in willen prijzen. Om iets goed te maken.