Nieuws: Wordt boek van Peter R. de Vries & Royce de Vries de grote zeperd van het jaar? ‘Uitermate beroerd geschreven.’
Tot nu toe blijven de boekhandelaren een beetje stil, maar uit diverse anonieme bronnen horen we enorm veel gemopper over Ik beloof je dat ik honderd word van Peter R. de Vries & Royce de Vries. De Arbeiderspers drukte op voorhand 100.000 exemplaren (niet 175.000 zoals ook wel werd beweerd), maar verklapte niet om welk boek het ging. Veel boekhandels kochten het boek in op grond van de literaire reputatie van De Arbeiderspers en waren wel enigszins teleurgesteld dat er een misdaadboek de winkel werd binnengerold. Alleen Roos Custers van boekhandel Godert Walter uit Groningen verwoordde haar kritiek in de podcast Lezen is vurrukkulluk.
RC: ‘Er werd alleen maar gezegd dat dit boek door alle alle boekwinkels op grote schaal vooraf moeten inkopen. We zeggen alleen niet wie de auteur is, want dat werd dan onthuld vorige week donderdag. Het blijkt het dagboek van Peter R. de Vries te zijn aangevuld met aantekeningen van zijn zoon die naar een auto is genoemd.’
Willem Goedhart: ‘En vloog het de winkel uit, dat boek?’
RC: ‘Integendeel. Bij Godert Walter waren we ietwat teleurgesteld natuurlijk dat de 20 bestelde exemplaren nou niet direct bij het assortiment van de winkel passen. Maar ook, ik heb dat boek doorgebladerd, ik heb de achterflap gelezen, ik word daar niet heel blij van. Het is toch wel uitermate beroerd geschreven door de zoon die vernoemd is naar een auto. Er staan dan plaatjes in van “dit is een foto van mijn trouwdag” “dit is de vrouw, ik ben niks als man zonder haar”. Dat soort…ja.’
WG: En dat voor die socialistisch-literaire uitgeverij De Arbeiderspers!
Oud-uitgever Joost Nijsen maakte bovenstaande foto van de banner bij boekhandel Athenaeum in Amsterdam, waarop boekhandelaar Cor Wiersma ironisch reageerde met ‘echt een Athenaeum boek!’
Van enkele boekhandelaren kregen we te horen dat het boek mondjesmaat verkocht wordt en dat er gelukkig recht van retour is. ‘Het vliegt niet echt de winkel uit,’ zei één van hen.
Dit soort boeken is het resultaat van het aloude gezegde dat het er niet om gaat wat je kunt, maar om wie je kent.
Want het is natuurlijk van de zotte om wat in wezen een bijelkaar geraapt zooitje aantekeningen is, een boek te noemen, en in de winkel te dumpen.
Mijne Heren,
Tikje elitaire benadering? Arbeiderspers, socialistisch-literair?
Waar zou de naam Arbeiderspers vandaan komen denkt u?
Ik heb “Het Boek” Ik Beloof Je Dat Ik 100 Word gelezen. Het mag dan geen literair hoogstandje zijn, maar het is bijzonder informatief en daardoor interessant. Het geeft een inkijk in de wereld van het strafrecht en met name in de rol van het Openbaar Ministerie. Bijzonder boeiend. Sla de plaatjes over als die je niet bevallen. Vader en zoon De Vries pretenderen niet literair bezig te zijn geweest (logboeken).
Ik kom uit een socialistisch nest, maar zeg dat tegenwoordig liever niet meer hardop. De linkse deugneuzerij is zo zoetjesaan een genante vertoning geworden; in de politiek, bij de publieke omroep en kennelijk ook in de wereld van de schrijvers en uitgevers. Jammer, want dan ontgaat je toch iets denk ik.
Eigenlijk moet ik lachen om de houding van boekhandelaren die zich te goed voelen dit boek op te nemen in hun assortiment, zonder het gelezen te hebben kennelijk.
Dat is precies het probleem van de tijd waar we in leven. Een mening te berde brengen zonder dat je weet of ziet waar het over gaat. Als men de wending naar rechts wil keren waar men in vermeend linkse kringen zo bang voor is, zorg dan om te beginnen dat je weet waar je over praat.
Vriendelijke groet,
Ria van der Hoeven