Nieuws: Elizabeth Strout niet blij met vragen van Jannetje Koelewijn naar autobiografische achtergronden van haar boeken
Merkwaardig interview dit weekend in de NRC met Elizabeth Strout. Interviewer Jannetje Koelewijn wil namelijk de autobiografische achtergronden van het personage Lucy Barton weten. Strout heeft daar geen zin in, maar Koelewijn zet desondanks door. In de inleiding wordt al duidelijk waar het gaat botsen:
Strout voelt zich verkeerd begrepen als mensen denken dat zij Lucy Barton is.
Op haar zeventiende had ze nog maar twee films gezien. Net als Lucy Barton.
Het interview vindt telefonisch plaats en niet via Zoom en Koelwijn geeft alvast een beledigende invulling van de reden.
Waarom wilde u niet zoomen?
Ik verwacht een antwoord over hoe lelijk je eruit kunt zien op een beeldscherm, vooral als je niet piepjong meer bent, je hoort daar best veel mensen over klagen. Maar ze zegt alleen: „Ik hou er niet van.”Waarom niet?
Ze zucht. „Waarom vind je dat interessant?”
Het interview komt niet echt van de grond, dus het grootste deel van Koelewijns stuk wordt ingevuld met samenvattingen van de verhaallijn van de nieuwste roman van Strout (Vertel me alles, in augustus in de boekhandel), autobiografische interpretaties van scènes uit het werk van Strout, het aanhalen van een stuk uit The New Yorker en een interview uit de Irish Daily Mail. En op het eind van het interview claimt Koelewijn haar gelijk:
Trots voelen gaat tegen de religie in waarmee ze is opgevoed. En let op: Lucy is ook niet trots.
Lees het hele ‘interview’ hier.
(Foto: Christopher Burns, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia)
Koelewijn strikes again. Eerder ging ze al op vergelijkbare wijze de mist in toen ze Sacha Bronwasser interviewde.
Merkwaardig interview. Je verwacht zoiets in de Libelle of Hapiness, maar niet in een serieuze krant. Die tuttige zinnetjes als ‘Even tussendoor.’ En het belangrijkste: dat een romanschrijfster ook personages kan bedenken. Dat is een moeilijk te vatten gedachte voor Koelewijn:
‘Die moeder.
Zit ze echt vijf dagen en nachten aan het voeteneind van Lucy’s bed? Of is ze een verzinsel van Lucy, een hersenspinsel dat ontsproten is aan haar koortsige brein en gevoed wordt door haar verlangen naar gezelschap, haar hunkering naar een moeder die wél van haar houdt en haar wél ziet?’
Bah, een verzinsel. Helemaal niet echt gebeurd.
Dat graven naar autobiografische achtergronden raakt bijna aan een juicekanaal. Waarom moet, met name in Nederland, altijd alles waargebeurd zijn? Waarom heeft literatuur pas waarde als het over je jeugd gaat, of je moeder? Je eigen kleine wereldje, verder mag het niet gaan.
Misschien moet iemand Jannetje Koelewijn vertellen dat Shakespeare in zijn jeugd nooit een Deense prins is geweest.
Koelewijn schreef voor NRC een prettig leesbaar verhaal over een interessante auteur die een groot publiek aanspreekt. Transparant over de totstandkoming. En zonder pretenties en zonder poeha. Gewoon een lekkere longread waarin de lezer kennismaakt met Strout. En waarin inderdaad vragen langskomen die literair journalisten doorgaans niet stellen. Ja ook over al dan niet autobiografische elementen. Nou en. Flauw om daar zo zure mannetjes en badinerend over te doen.
Het was echt een stuitend slecht interview. Schrijvers gebruiken hun eigen ervaring in hun verhalen en romans, gelukkig maar, anders ging literatuur helemaal nergens over. Van verbeelding, verdichting en humor heeft Jannetje nog nooit gehoord. Van beleefdheid ook niet.
Ontzettend vervelend en drammerig interview door iemand die van tevoren heeft bedacht hoe het gesprek had moeten gaan en dan geirriteerd raakt omdat het niet voldoet aan haar definitie van een diepgaand gesprek, zonder te bedenken aan wie dat ligt.
Het is met Jannetje fout gegaan na haar cannard over het brein van de lawine prins in de NRC.
Canard.
En dan hebben we het nog niet eens over de ‘spoiler’ gehad. Ik lees romans nooit voor de plot maar ben toch een beetje verbolgen dat die plot hier plompverloren weggegeven wordt. Bij een diepgravende analyse van ‘Vertel me alles’ kan ik me goed voorstellen dat je de moordenaar bij naam noemt. Bij twee pagina’s gebakken lucht allerminst. Het dient (hier) geen enkel doel en je ontneemt de lezers die wel om een plot malen hun pleziertje. En mij, groot Strout-liefhebber, onteem je net zo goed iets. Ook al is het een detail en draait het boek niet om de bewuste moord, dan wil ik zoiets nog steeds van Elizabeth Strout horen, niet van Koelewijntje. Een ‘spoileralert’ wordt naar goed gebruik niet voor niets in de inleiding van een stuk aangekondigd. Wat een verschrikkelijke aanfluiting.
Wellicht heb ik onder een steen geleefd, ik kende Elizabeth Strout nog niet. Ondanks de aanpak van de interviewster (of misschien dankzij?) kwam er door het artikel een beeld van de schrijfster en haar boeken naar voren dat me intrigeerde. Met een zomergriepje thuis en de online-bieb-app op het tablet lees ik momenteel haar boeken achter elkaar. Prachtig. Blij dat ik door het lezen van dit artikel op deze boeken ben gewezen.
Leren we dan nooit af om de auteur in de romanfiguur te willen zien
Lees de inhoud v e verhaal…