De eerste keer dat ik het grafmonument zag, was graffiti op begraafplaatsen heel erg in. Je kon aan de hand van pijlen op stenen en grafhuisjes makkelijk de weg naar het graf van Jim Morrison vinden. Het monument voor Oscar Wilde zat onder de kreten. Dat krijg je als bewondering omslaat in idolatrie.

Zo’n dertig jaar later was het opeens mode om het beeld te kussen met vettige lipstick. het soort toeristische gedrag van de massa. Dat soort mensen hangen ook slotjes aan bruggen. Animistische domheid.

Nu staat er een glazen omheining rond het grafmonument. Nu kust de massa het glas.

Jacob Epstein maakt het beeld zo’n honderd jaar geleden, zo’n tien jaar na de dood van de schrijver. Daarvoor stond er een gewone steen op het graf. Het gedicht ‘The sphinx’ vormde de inspiratiebron. De bovenstaande foto is gemaakt voor plaatsing op Père Lachaise.

Het geslacht van de sfinx is nog intact. Dat geslacht zorgde al meteen voor veel weerzin op de begraafplaats in de Vooruit van 2 oktober 1912 wordt al verslag gedaan van de problemen.

voo-1912-10-02_002

De ontmanning vond plaats in 1961 toen het beeld (dat door weinig mensen echt mooi gevonden wordt) door vandalen werd gecastreerd. Later werd beweerd dat de ballen nog als presse papier werden gebruikt door mensen die werkten voor de begraafplaats, een urban legend die Wikipedia heeft gehaald.

Ik kon in de archieven van de kranten geen bericht vinden over dit vandalisme. Tegenwoordig zou Gerri Eickhof afreizen naar Parijs voor een standupje.

Het kan natuurlijk ook zijn dat enkele homoseksuelen zich hebben vergrepen aan de kroonjuwelen. U moet de groeten van Hak hebben.

Wat hebben we over: een massief, lelijk monument, met een glasscherm eromheen en kusgrage fans. Af en toe een lezer die een groet brengt.

Lees alles over het grafmonument hier.