Recensie: Rudolf Geel – Volmaakte mannen
Wat krijg je als je lord omdraait?
Al schrijft Rudolf Geel al sinds de jaren zestig en heeft hij diverse uitgevershuizen versleten, echt doorgebroken bij het grote publiek is hij nooit. Dat zal ook niet gebeuren met Volmaakte mannen dat verscheen bij de kleine uitgeverij Azul Press die zich heeft ontfermd over de schrijver en diens oeuvre.
De ironische titel verwijst naar een aantal mannen van middelbare leeftijd die allemaal een verre van volmaakt bestaan hebben. De verteller is Tim, een leraar geschiedenis die zich heeft terugtrokken uit het onderwijs. Zijn moeder en zijn homoseksuele broer sterven vlak na elkaar, zijn vrouw heeft hem verlaten. Tim trekt daarna intensiever op met Neil, de vriend van zijn broer en, als hij op diens aanraden naar een dorpje verhuist, ook met het kibbelende vriendenstel Wim en Wally.
Wat Geel precies beoogd heeft met dit boek is een raadsel. Is het een moderne komedie over ouder wordende mannen en hun verdampte ambities? Wil Geel moderne cultuuruitingen op de hak nemen? Tim moet nog altijd zijn proefschrift schrijven over engelen in de beeldende kunst. Wally schrijft speeches voor politici, maar raakt langzamerhand uitgerangeerd en voelt opeens passie bij een vrouw, tot haar genoegen, want de seks had ‘een nooit beproefde noviteit opgeleverd, die zij als niet onaangenaam onderging’. Wim blijkt als oud-olifantenverzorger niet alleen goed te kunnen dansen met Wally, maar is ook een hartstochtelijk pratende gast in talkshows, waarbij Pauw & Witteman en Paul de Leeuw een beetje belachelijk gemaakt worden. Neil speelt in het Groot Vienna Orkest, een duidelijke knipoog naar André Rieu.
Het orkest speelde voorbeeldig en de mensen werden niet moe te luisteren naar de blauwe Donau’s, die volmaakt aansloten bij de wansmaak van het publiek.
De hoofdpersonen doen kortom van alles en nog wat, maar nergens wordt invoelbaar gemaakt waarom die mannen zoveel met elkaar optrekken en waarom ze doen wat ze doen. Een verzameling karikaturen en de personages, noch de situaties worden op een spannende wijze uitgewerkt. De dialogen zijn houterig, de scènes worden enorm uitgesponnen en nergens vind je een zin waarbij je even rechtop gaat zitten.
Het lijkt wel of er geen enkele redacteur heeft gekeken naar dit boek vol fouten. Willekeurig geplaatste aanhalingstekens, dubbele spaties, spelfouten (‘Je moet er vooral over gaan zijken’) en zinnetjes tussen haakjes die een gedachte van de schrijvende Tim weergeven, maar die te flauw zijn voor woorden.
Zonder nadere aankondiging (vroeger bonsde hij nogal eens op de deur; geintje) kwam Boris de kamer binnen.
en
En zelfs die kleding voor aanstaande Engelse lords (‘Wat krijg je als je ‘lord’ omdraait?’) bracht mij een warm gevoel.
De doorbraak van Rudolf Geel laat op zich wachten.
Coen Peppelenbos
Rudolf Geel – Volmaakte mannen. Azul Press, Maastricht / Amsterdam, 332 blz. € 17,90.
Deze recensie verscheen eerder in de Leeuwarder Courant, 17 januari 2014.
