‘Hoogervorst noemt haar boek een “roman”, maar zo te zien heeft ze geen kunstgrepen toegepast. Er komt helemaal geen kunst aan te pas.’ Het stuk dat Arjan Peters gisteren over Privédomein van Ingrid Hoogervorst schreef, was niet mals. Hij begint met een voorbeeld waarin de ex van Philip Roth haar gelijk haalt in boek waarin ze de schrijver zwart maakt. Een ‘Judasbiografie’ noemt Peters het. Wat eraan ontbreekt, is literaire gelaagdheid. De kern van het betoog van Peters is dat Privédomein, waarin Hoogervorst het gestrande huwelijk met schrijver Atte Jongstra beschrijft, ook geen gelaagdheid heeft: ‘zo persoonlijk als Hoogervorst denkt te zijn, zo voorspelbaar is haar boekje, in kleuterstijl gesteld.’

Philip Roth sloeg terug met een echte roman, Peters hoopt dat Jongstra dat ook zal doen. Op haar Facebookpagina trekt Hoogervorst haar eigen conclusie na lezing van het Volkskrantstuk:

hoogervorst peters

Het is altijd lastig als een schrijver (zeker iemand die zelf ook criticus is) reageert op een recensie, maar in het Facebook- en Twittertijdperk is het al veel normaler geworden, je organiseert dan namelijk de troost van vrienden en volgers die je automatisch een hart onder riem steken. Maar het is nogal pijnlijk als je als schrijver en criticus toont dat je de kritiek niet snapt.

De vrienden van Hoogervorst speculeren er op los en dan is er al snel iemand die de criticus zuur noemt (dat gebeurt altijd bij een negatieve recensie) en dan komt een Facebookvriend alvast met de ‘ware reden’ waarom Peters zo’n negatief stuk schreef:

hoogervorst peters 2

Hier wordt het wat ranzig; vooral dat ‘Aha!’ – alsof ze de waarheid nu op het spoor is – maakt van die negatieve recensie een persoonlijke strijd, terwijl Peters alleen de nadruk heeft gelegd op het gebrek aan literaire kracht van Privédomein.

Radiopresentatrice Petra Possel roept de vrienden van Hoogervorst tot de orde:

possel

Maar dat had de schrijfster natuurlijk zelf moeten doen. Haar reactie illustreert perfect wat Peters in zijn stuk beweert.