Recensie: Sacha Sperling – Ik, voor eeuwig
Een triootje met een dertienjarige
Waar hebben we dat meer gelezen: jongeren die alleen op seks uit zijn, wietroken, coke gebruiken en zich laveloos drinken? Na Less than zero van Brett Easton Ellis al meer dan honderd keer in de afgelopen vijfentwintig jaar. Sacha Sperling (1990) voegt er in Ik, voor eeuwig iets aan toe: zijn hoofdpersoon, die overigens ook Sacha heet, is slechts veertien.
Sacha Sperling is de leptosoom ogende, mooie jongen die ons van de achterflap aankijkt. In Frankrijk heeft de roman enige ophef veroorzaakt, maar dat komt vooral omdat Sperling de zoon is van een bekende acteur en actrice. De veertienjarige Sacha uit het boek heeft een nogal problematische verhouding met zijn gescheiden ouders. Zijn vader heeft een tweede leg elders en bij dat gezin voelt Sacha zich niet echt thuis en zijn moeder geeft hem teveel vrijheid. Ze is er vaak niet omdat ze een klus als fotgrafe ergens op de wereld heeft. Sacha zit dus vaak alleen thuis en verveelt zich. Hij heeft geld zat en laat zich het liefst per taxi vervoeren. Overigens schrijft Sacha in het laatste hoofdstuk: ‘U moet weten dat wat hij u verteld heeft waarschijnlijk niet waar is, aangezien hij altijd voor de waarheid heeft teruggedeinsd. Voor hem is het makkelijker een middelmatige werkelijkheid in romanvorm te gieten.’
Zijn eerste seksuele ervaringen heeft Sacha al op zijn veertiende. Na wat gedoe met meisjes opeens ook met een jongen: Augustin. Deze jongen die op allerlei manieren aan drugs weet te komen wordt de grote eerste echte liefde van Sacha. Dat neemt niet weg dat ze daarnaast ook het bed delen met meisjes en soms delen ze zelfs het meisje. Een dertienjarige.
‘Augustin gromt van genot, Flora ook. Ze is een van de beste leerlingen van onze klas. Ik geloof dat Augustin haar nu penetreert. Is ze nog maagd? Ik heb zin om hetzelfde te doen. Ik moet haar nog zeggen dat we onze spreekbeurt voor woensdag moeten voorbereiden.’
Vooral de jonge leeftijd is hier schokkend, denk ik, voor veel mensen. Het doet een beetje denken aan de film ‘Kids’ van Larry Clark (daar wordt ook aan gerefereerd in het boek). Vlecht door dit seks- en drugsverhaal een laagje homopuberromantiek en je bent klaar. Maar op de een of andere manier ervaar ik dit boek niet als schokkend. Dat komt vooral door de kinderlijke stijl waarin het boek is geschreven. Je springt een gat in de lucht als je een zin tegenkomt die langer is dan tien woorden, een zin met een bijzin of een mooi geformuleerde zin. Je moet echt goed zoeken. Een voorbeeldje:
‘Mijn wekker gaat. Ik heb totaal geen zin om op te staan. Het is zaterdag. Op zaterdag slaap ik altijd uit. Ik gun mezelf nog een paar minuten. Ik doe de gordijnen open. Buiten is het grijs. Ik heb niet veel zin om naar Disneyland te gaan. Hij zei dat hij twee kaartjes had en dat het een goeie trip zou zijn. Ik bedacht dat ik toch niks beters te doen had. Ik ga douchen, op tv is een liedje dat ik leuk vind. Onder de douche doe ik mijn ogen dicht.’
En zo gaat dat maar door. De ene slappe zin na de andere. Op het einde van het boek lijkt de schrijver het zelf in de gaten te hebben: ‘Ik moet mijn koffer inpakken en dan moet ik slapen en wakker worden om eindelijk te kunnen vertrekken… Ik zou willen dat deze zin iets poëtisch had maar het klinkt nergens naar. Ik wou dat ik kon schrijven.’ Ook het verhaal moddert voort. De liefde tussen Sacha en Augustin verloopt minder romantisch dan gedacht en dat zorgt ervoor dat Sacha nog meer gaat drinken en snuiven. Gossie toch. Sacha blijft zelfs zitten. De tweede roman van Sperling is aangekondigd voor dit najaar. Het is te hopen dat hij mooiere zinnen gaat schrijven en iets verder komt dan puberfilosofietjes. Voor de rest is het wachten op de eerste roman met cokesnuivende baby’s die een orgie houden.
Coen Peppelenbos
Sacha Sperling – Ik, voor eeuwig. Vertaald door Kiki Coumans. Meulenhoff, Amsterdam, 192 blz. €18,95.
Wat een \’vreemde\’ doch makkelijke recensie. Dit is het beste boek dat ik in de afgelopen twee jaar heb mogen lezen. (En dan heb ik het wel over recente releases).
Het boek is geschreven in een vlot tempo, leest lekker weg en weet geen moment te vervelen. Al met al een fikse aanrader. 🙂
Dus als een boek lekker weg leest dan is het een aanrader. Dat het in een vlot tempo geschreven is (weten we niet) en geen moment verveelt zijn varianten op hetzelfde argument. Over makkelijk gesproken. Als lezers het niet eens zijn met een recensie verdwijnt meestal ook de diepgang in hun reactie.
En als een recensent het niet eens is met de reactie van de lezers zegt hij simpelweg het tegenovergestelde van de reactie van die lezer. Trouwens ieder heeft zijn mening en het is niet omdat jij het op een literair verantwoorde manier bekijkt dat iedereen dit moet doen. Ja, ik vond het ook een goed boek en het leest inderdaad \’lekker weg\’ en weet inderdaad geen moment te vervelen. Op een of andere manier vind ik het zelf een grappig boek en ik raad het iedereen aan!
Dit gebabbel past in ieder geval precies bij de roman van Sperling.
Een recensent die niet alleen goed is in het afkraken van een boeiend boek, maar en passant ook nog eens de reacties van andere mensen afkraakt… Als recensenten het niet eens zijn met een mening verdwijnt meestal ook de nuance in hun reactie.
Fijn boek, inderdaad leest lekker weg, boeiend en verfrissend. Gelukkig geen ellenlange bijzinnen, volzinnen en andere overbodige literaire poespas.
Aanrader, boeiend van begin tot eind!
Ja, het is een gave. Maar ook de reactie van Allan is ook alleen maar een opsomming van meningen. Opnieuw wordt er niets onderbouwd. De verdedigers van Sperling hebben in ieder geval grote angst voor een lange volzin, en zeker een inhoudelijke.
Nou ik wil best een inhoudelijke poging wagen, maar ik ben geen Neerlandicus, noch een psycholoog, dus ik hou het bij begrijpelijke zinnen.
Eerst iets over de stijl. De korte en heldere zinnen passen goed bij het verhaal. Ik kan me echter wel voorstellen dat je het niet prettig lezen vind. Misschien heeft dat te maken met hoe boeiend je het verhaal vindt. Ik vond het een zeer boeiend verhaal en daarom stoorde ik mij niet aan deze Jip en Janneke taal. Sterker nog ik vond het zelfs passend, verfrissend en van deze tijd, waardoor de stijl van korte zinnen het verhaal versterkt.
Dan iets over de inhoud. De zoektocht van een puber naar vind ik een zeer boeiend thema. Dat kinderen op jongere leeftijd gaan experimenteren met seks en drugs lijkt mij niet onwaarschijnlijk. Dat dit niet altijd zo heftig is, als in dit boek
Dan iets over de inhoud. De zoektocht van een puber naar volwassenheid vind ik een zeer boeiend thema. Dat kinderen op jongere leeftijd gaan experimenteren met seks en drugs lijkt mij niet onwaarschijnlijk. Dat dit niet altijd zo heftig is, als in dit boek, is ook duidelijk. Toch is het verhaal niet overdreven en geeft het een goed beeld van een aantal pubers, dat wel opgroeit met problemen en zeer excessief gedrag.
De drang om te experimenteren van jongeren is echter wel algemeen en van alle tijden. Nu gaat dit op een andere manier dan 10 of 20 jaar geleden. Jonger. Heftiger. Dat is niet alleen boeiend om te lezen, maar tevens een waarschuwing. Pubers experimenteren tegenwoordig op jonge leeftijd en dat kan er zeer heftig aan toe gaan.