Happy Family

Door de plezierige presentatie van de roman Hallo Muur van Erik Jan zonder streepje die ik mede feestelijk mocht inluiden – hoe fijn om even wat bloemrijke woorden uit die overlopende bron kwijt te kunnen spelen, we streven naar eenvoud immers – geraakte ik een stemming waarin je bijna je ergste vijand vergeeft. We behoren allemaal tot dezelfde happy (boeken) family, en zulks. Voor de goede orde: in het geheel niet zoals doorgaans aangezwengeld door vernissagewijnen; gezien het onderwerp van de roman – drankzucht, herstel, terugval, herstel – werden er alleen sappen, watertjes en selderijstengels geserveerd. Dienaangaande een goedkoop dagje voor boekhandelaar dan wel uitgever.

Op straat trof ik naderhand, zo maar in het wild, wel in een betere wijk van de hoofdstad dan dewelke waar Frau Burger haar pin only outlet uitbaat, een heuse uitgeefster. Ik informeerde naar haar welbevinden. Zij keek – een trapje hoger op het bordes van een luxe restaurant – een weinig neer op deze voetsoldaat van de literatuur, mompelde iets en draaide zich om naar een dame die in de deuropening verscheen. ‘Moet je nu niet vragen hoe het met mij gaat?’ zei ik jolig brutaal. Een verstoorde uitgeefblik harerzijds met koninklijk deinende krullen. Het valt ook niet mee op de top van de literaire Olympus. ‘Ik moet afscheid nemen van mijn afspraak.’ Begrijpelijk, begrijpelijk. Ik dremmelde buigend achterwaarts naar binnen in de fijn deining zaak.

Uitgeefster, met een uitzonderlijk talent voor het herkennen van opportuniteiten, heeft alle reden om zelfverzekerd te zijn. Om met haar krullenbol zogezegd in de wolken door boekenland te schrijden. Wat te denken van titels als Freubelweb, Waarom drinken we zoveel koffie?, Geluk is een jurk, Het wildplukkookboek, Waarom worden mannen kaal?, Cool is Hot, De kracht van passie, Hij zit erin!, 1001 smoesjes en meer van dergelijk fraais? Klatergoud & schone schijn. Denk ook aan de nieuweling van de vader van het Solomonica-project. Een heuse thriller van een maffiamaat.

(Tussen al deze parels een paar titels van Conny Braam, een auteur medegenomen van de vorige job, alwaar het grootgrutterschap samen met de huidige partner werd ingezet. Iets in de trant van: het boek is niets meer dan een product. Winning without losing.)

Eenmaal binnen in het luxe restaurant besprak ik, zelf een fervente hakker, schrapper en (op)snijder, een paar recepten met de bevriende restaurateur en zijn chef. Er was bij een klassiek gerecht sprake van het gebruik van de vuurplant, in het Duits ook wel Bertramwurzel genoemd. ‘Die zou ik beslist weglaten,’ zei de chef, ‘voegt niets toe. Nu ja, na een tijdje een zurige, branderige smaak. Het is alleen maar speekselbevorderend. De bloemen worden trouwens in pesticiden verwerkt.’

Nog een paar mooie bloemen: Wat doen we met de baby?, Nederland word wakker!, Exit!

Guus Bauer