Holland heilstaat

Gepensioneerde vrouw, niet alhier in den lande geboren, maar al sinds 1970 Nederlands staatsburger, laat niets vermoedend zoals elke dag om 16.00 haar hond uit in het zuiden van de hoofdstad van dit ooit redelijk non-kafkaëske koninkrijk. Het is een mooie groene buurt waarvan de parken de dreiging van de bouwlust op de Zuidas tot dusverre hebben weerstaan. Een omgeving waar een veldwachter of een oom agent niet zou misstaan. Iemand waarmee je in alle redelijkheid kunt praten.

De buurt is immers vergrijst en naast de oudjes, al dan niet van Joodse afkomst, wonen er voornamelijk Japanners en Koreanen. Brave burgers alom. Als we de enkele topcrimineel die zich rond het uitdijende chique winkelcentrum hebben gevestigd niet meetellen. (Die zich overigens doorgaans juist zo onopvallend mogelijk gedragen.)

Dus wat te doen met al dat blauw op straat. (Nu ja, het blauw dat zich verschuilt achter en onder de bureaus. Toen pal tegenover de politiepost op de stoep bij een vlaaienbakker in het voornoemde winkelcentrum een aspirant-lid van de Hells Angels met enkele kogels neer werd geklepperd, deden ze de deur van de post op slot.) Handhaven is het credo. Vooral bij mooi weer veel rondrijden en het liefst oudere vrouwen en berijders van scootmobielen eens flink de tijdens de opleiding in het hoofd gestampte wet voorschrijven. (Wel goed bijhouden!) Die kunnen zich de donderpreken van bromsnor nog herinneren. Zij hebben nog ontzag voor de sterke arm. Een beetje intimideren is lekker.

En dan is er altijd nog de uitrukauto voor de zware gevallen. De gepensioneerde vrouw wordt staande gehouden na een telefoontje van een jonge vrouw die kennelijk ook zin heeft in een verzetje en misschien wel op iets anders uit is. Een stemverheffing en een corrigerend tikje in verband met het van straat opeten van zwerfvuil, wordt opgeblazen tot een brute afranseling. Ja, de smartphone veroorzaakt veel verdriet. (En dan heb je in dit land ook nog een nummer om misdaad anoniem te melden. Lekker gemakkelijk als je eens iemand goed dwars wil zitten.) Dezelfde jonge vrouw laat weten dat ze de hond zelf wel wil hebben.

Er wordt in allerijl een hondengeleider opgeroepen. Die moet oordelen of de hond in goeden doen is. (Reeds acht jaar op het ideale gewicht. Nog in mei jongstleden een pluim van de dierenarts.) Al die tijd is het de gepensioneerde vrouw, slecht ter been, verboden om op een bankje te gaan zitten of haar pillen in te nemen. Ze moet staande het oordeel afwachten van de groeiende politieschare.

‘Uw hond is niet gechipt,’ zegt de hondengeleider, ‘dat is strafbaar. De hond moet gechipt worden, anders wordt hij in beslag genomen.’

‘Ja, maar, volgens de dierenarts is dat niet nodig. Ze heeft een tatoeage in haar oren en een eigen dierenpaspoort.’

‘De dierenarts verstrekt verkeerde informatie. Laat u dat paspoort maar eens zien.’

Is er werkelijk iemand die de identiteitspapieren van de trouwe viervoeter in de zak steekt voordat een ommetje wordt gemaakt? Om een meer dan anderhalf uur lang intimiderend verhaal – waarbij de hondengeleider een wurgketting aanraadde – kort te maken: de trouwe viervoeter moet gechipt worden op straffe van. Binnenkort wordt dat gecontroleerd.

Deze jurist verzocht hondengeleider H. telefonisch om uitleg. Hij heeft het allemaal niet gezegd en weet ook wel dat alleen honden geboren op of na 1 april 2013 verplicht gechipt moeten worden. Woord tegen woord. Van een verklaring op ambtseer verlies je altijd. Een beetje hondenkenner kan gemakkelijk een goede schatting geven van de ouderdom van een hond, bijvoorbeeld aan de slijtage van de snijtanden. De gotspe is dat deze hond zo goed verzorgd wordt, dat haar vacht glimt als van een pup. ‘Die mevrouw en de hond komen uit het Oostblok.’ Daar zit hem dus opnieuw de kneep. Zij is inderdaad lang geleden het Kafkaëske communisme ontvlucht.

Weet u overigens dat Holland in de Europese Unie stevig aan kop staat met het aantal onterechte veroordelingen?

Guus Bauer