Scharrelen

Vorige week werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, nadat ik de traploopproef had afgelegd. Ik werd onder begeleiding van een fysiotherapeut en een stagiaire naar een betonnen trap geleid en daar mocht ik laten zien of ik zelfstandig naar boven en beneden kon. Voor iemand die een bovenwoning bewoont met de wc op de tweede verdieping geen onnodige exercitie. ‘Goed zo,’ zeiden ze, alsof ik een kind was dat zijn eerste stappen had gezet. Ik slaagde en werd een paar uur later opgehaald door een goede vriendin. ’s Middags liep ik een blokje rond de vijver in de stromende regen. Heerlijk.

Ik had van het ziekenhuis de opdracht meegekregen om veel te rusten en daarnaast te lopen. Fietsen en paardrijden mocht niet en dat laatste kwam goed uit, want ik heb van mijn leven nog nooit paard gereden. ‘Ga maar een beetje scharrelen,’ was het advies. Het woord ‘scharrelen’ associeer ik met stokoude mensen die er een kwartier over doen om een kopje koffie van de keuken naar de voorkamer te brengen om er dan achter te komen dat de koffie koud is geworden. Zo’n scharrelaar was ik geworden.

Laatst zei een vriend van me dat hij De Slegte zo miste. Voor boekenliefhebbers de ultieme scharrelplek waar je altijd met een boek vertrok dat je niet had gezocht. Nu heb je Boekwinkeltjes.nl, maar digitaal scharrelen is iets anders dan fysiek scharrelen. Omdat iedereen zijn boeken online dumpt, vind je meestal direct wat je zoekt. Daar is geen lol aan. Sinds een week kun je voor een tientje per maand bij Bol.com en Kobo scharrelen in het ebook-assortiment. Ik heb natuurlijk eerst mijn eigen roman gedownload om te zien hoe het eruit zag en heb mezelf vijf sterren gegeven zo mooi vond ik het. Daarna ben ik gaan bladeren in het aanbod. Ik wist dat er heel veel boeken bestaan, maar ik wist niet dat er een oerwoud aan titels was die ik nooit zou gaan lezen. De kat van de Dalai Lama, Halverwege het graf, Secret Scouts en de verloren Leonardo, Acht gangen naakt. Als recensent krijg je die boeken nooit onder ogen. Dan blijf je op je elitaire letterkundige eiland. Digitaal ben ik literair verdwaald.

Coen Peppelenbos

Deze column stond eerder in de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden op 4 maart 2017.