Karel Feenstra (1976) is speechschrijver bij het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Sinds 2013 schrijft hij elke week 80 woorden voor Tzum. Hij debuteerde in december 2018 met de bundel Hand schudt hoofd.
Op maandagavond ontmoette ik een mens. Ik had hem nog nooit eerder gezien. Gedurende exact vier minuten keken we elkaar zwijgend aan. We verroerden ons amper en hielden de blik
Ineens lag de stad onder een laag sneeuw. Het menselijke onvermogen, de vuilige zonden, het wringende verleden, alles liefdevol toegedekt. Maar ook: de aarzelende bloesem van de kersenboom, de dunne
We gingen weer eens chic uit eten. Alle registers open, overal ja op gezegd. Zang en dans op ronde schalen. Bij de derde wijn uit het wijnarrangement gebeurde het: vuur.
Hertog Des Esseintes verdraagt daglicht noch van medemensen het aangezicht. Om het leven in zijn buitenhuis draaglijk te maken, bindt hij de strijd aan met alle niet beheersbare elementen. Een
De afgelopen weken las ik twee boeken: De meester en Margarita van Boelgakov en Het einde van de rode mens van Svetlana Alexijevitsj. Twee keer gevoelige kost voor de dictators
Wat heb je aan een inkomen van zeg vijftig miljoen euro per jaar? Er schijnen veel mensen te dromen van veel geld. Het liefst zonder daar een uitzonderlijke verdienste tegenover
Christiaan Huygens kijkt door zijn zelfgemaakte telescoop naar de maan. In zijn boek Cosmotheoros (1698) beschrijft hij hoe maanbewoners de Aarde zien. Vanaf de maan gezien staat de aarde op
Buiten woedde een storm van episch formaat. Binnen was het stil. Door het raam zag ik boomtoppen kniftig buigen voor iets groots dat onzichtbaar bleef. Bij een buurman zagen we
Zou je de rode of de blauwe pil nemen? Na de film The Matrix was die existentiële vraag populair onder bioscoopbezoekers (blauw is heerlijk dommelen in onwetendheid, rood is de
Vroeger waren piemels nog om te lachen. Als Gerard Reve op feestjes rondging met een schaal augurken met een plakje ham eromheen, dan legde hij zijn eigen apparaat erbij. Het
We zaten niet stil de afgelopen twee jaar. We werkten, aten, liepen, lazen, we keken naar elkaar en naar de lucht. We leefden. En toch voelde afgelopen weekend of we,
Ooit reisde ik een week lang door een winters Finland op een slee, voortgetrokken door vier Siberische husky’s. De bossen en meren lagen bevroren onder een diepe laag sneeuw. Bij
Ik was als kind niet goed in zondagmiddagen. Dat moment waarop de warme bedrijvigheid van de voorbije week was verdwenen. Gesloten winkels, lege straten, gevoelens van ongemak. En binnen de
We zitten nu alweer een maandje met dichte winkels en bioscopen. De laatste weken moet ik vaak denken aan de zondagmiddagen uit mijn kindertijd. Dan liep ik vaak te treuren.
In een poging te ontspullen trok ik een bak oude foto’s open. Er zaten inderdaad veel slechte foto’s bij. Vage plaatjes van desolate vlaktes in Patagonië, zwakke composities van verfomfaaide
Behalve door het kleine venstertje van ons kleine vakantiehuisje toekijken hoe de regendruppels gelaten van zwarte takken in de zompige grond verdwenen was er op de Veluwe geen zak te
Wat geboren wordt in een zacht wuivend korenveld, dan sterft onder een gemoedelijk draaiende molensteen, daarna als meel in water, zacht bellen blazend weer tot leven komt, dat moet wel
Hoe vaak strikten we al niet in de ochtend onze veters, ritsten we jassen dicht, bij wijze van schietgebed leeftocht doornemend (water, appels, gedroogd fruit, enig snoepgoed, stikkie, aansteker), de
Giancarlo Guerrero komt uit Nicaragua. Zijn zwarte haren, pak en schoenen glimmen als hij de bok voor het Chicago Symphony Orchestra bestijgt. Met grote handen en grote gebaren graait hij