Recensie: Christiaan Weijts – Furore
Geploeter tussen twee ongewisse werelden in Talloze Nederlandse schrijvers baseren zich voor hun romans op onderzoek. Arthur Japin, Jeroen Olyslaegers en Stefan Hertmans slagen er steeds wonderwel in om feit
Alle berichten van Miriam Piters
Recensie: Joost Oomen – Het Perenlied
Een strippenkaart van eetpapier Als je ’s avonds laat een roman dichtslaat en het verhaal dringt zo diep in je poriën door dat het je droomwereld intensiveert, dan is er
Recensie: Raoul de Jong – Jaguarman
Onmiskenbare krachten Raoul de Jong neemt ons in al zijn eigenzinnige boeken mee op queeste. De basis is vaak een reis die hij heeft afgelegd: te voet in de Grootsheid
Recensie: Alma Mathijsen – Bewaar de zomer
De ontoereikendheid van taal Allemaal construeren we een verhaal waarmee we kunnen leven. Schrijvers doen dat op papier. Zij bedenken een structuur, staan stil bij de taal, de stijl, het
Recensie: Frederik Baas – De druppel
Wat een goede schrijver vermag Het is onmiskenbaar een trend: als gevestigd schrijver een literaire thriller schrijven. Sommige schrijvers laten het bij een eenmalig uitstapje: Pauline Slot, Robert Welagen, de
Recensie: Luuk Gruwez en Thomas Möhlmann (samenstelling) – We Zouden Naar Zee Gaan
Even samen stilstaan ‘Er zijn weinig dingen die altijd opnieuw mooi zijn. Maar ze zijn er wel.’ Zoals het ervaren van de kracht van poëzie. Of het samen beleven van
Recensie: Simone Atangana Bekono – Confrontaties
Nergens een stabiele basis Ik wil de laatste tijd steeds horen dat papa zegt dat alles oké is. Dat hij langskomt en zegt: alles is oké, ik heb je gemist,
Recensie: Tynke Hiemstra – Rook
De mens achter het verhaal Sander Bax liet in zijn studie De literatuur draait door zien hoe in het gesprek over literatuur steeds meer de nadruk is komen te liggen
Recensie: M. Vasalis – Verzameld werk
Dit wonderlijk gespleten lange heden Is dit genoeg: een stuk of wat gedichten? Die regel uit een gedicht van J.C. Bloem drong zich bij het herlezen van Vasalis’ poëzie herhaaldelijk
Recensie: Walter van den Berg – Ruimte
Hunkeren naar goedkeuring Walter van den Bergs oeuvre kent een intrigerend leidmotief: de levenslang spelende impact van het opgroeien in een onveilige situatie. In iedere roman onderzoekt hij de weerloze
Recensie: Cobi van Baars – Branduren
Een cocon van intimiteit Die ogen net voor hij wegzakte. Zo helder, zo transparant als ik ze nooit eerder zag. Ik kon het niet bevatten, maar het was een beweging,
Recensie: Martijn Simons – De Hollandse droom
Zonder scrupules In De Hollandse droom, de vierde roman van Martijn Simons zijn twee totaal verschillende gezinnen aan elkaar uitgeleverd. De tragische hoofdpersoon is de pater familias van het gezin
Recensie: Ali Smith – Zomer
Als het leven om acrobatiek vraagt De zomer, we bevinden ons er momenteel middenin. Het seizoen waar we ieder jaar naar hunkeren: Het kortste en onbetrouwbaarste van de seizoenen, het
Recensie: Bertram Koeleman – Het dreigbed
De constante dreiging van wreedheid De beste verhalen zijn risicovolle verhalen. Verhalen waarin iets op het spel staat: liefst zowel voor de personages, als voor de lezer. Bertram Koeleman is
Recensie: Ottessa Moshfegh – De dood in haar handen
Fictie in de werkelijkheid ‘Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier ligt haar lichaam. Maar er lag geen lichaam. Geen
Recensie: Gaea Schoeters en Katrien Steyaert (red.) – Het einde en hoe het te overleven. 119 schrijvers kijken de dood in de ogen
Vitaliserende gedachtes over onze eindigheid De rubriek Het Einde verscheen drie jaar lang op vrijdagen op de achterpagina van De Standaard der Letteren. Katrien Steyaert en Gaea Schoeters bevroegen schrijvers
Recensie: Christien Brinkgreve, Eric Koenen, Sanne Bloemink (red.) – Taalkracht, andere woorden, andere werelden
Een grondig kritische houding Christien Brinkgreve is emeritus hoogleraar sociale wetenschappen. In 2015 vormde ze een netwerk van mensen uit verschillende vakgebieden, Babel. Zij deelden een gemeenschappelijk motief in hun
Recensie: Jente Posthuma – Waar ik liever niet aan denk
De troostende schoonheid van het existentiële onbegrip Glansrijk gaat Jente Posthuma verder op de weg die ze met haar debuut is ingeslagen. In Mensen zonder uitstraling (2016) kijkt de naamloze
Recensie: Sinan Çankaya – Mijn ontelbare identiteiten
Klein verzet in alledaagse ontmoetingen Sinan Çankaya is als universitair docent antropologie werkzaam aan de VU en in 2011 is hij gepromoveerd op een onderzoek naar diversiteit binnen de politieorganisatie
Recensie: Gerda Blees – Wij zijn licht
Wiens verhaal is dit? Het wij-gevoel viert hoogtijdagen. Bekijk de speeches van regeringsleiders tijdens de coronacrisis en zie hoe we worden aangesproken op onze collectieve verantwoordelijkheid, op ons wij-gevoel. Dankzij