Ik zat met Hildegard en Karl in de schemerige, naar sigaretten stinkende woonkamer te zwijgen. De dames waren na nog wat loos gebabbel, borrelnoten en een paar glazen wijn vertrokken.

Helemaal niet goed? Onzin, het ging hoogstens een beetje niet goed. Logisch trouwens, wanneer je je halve leven in een instituut hebt gezeten en opeens alles en iedereen om je

‘Zalig.’ Inmiddels stond Hildegard tot haar knieën in het water. Ze wenkte. ‘Probeer nou.’ ‘Uit, die kleren, mannetje!’ riep Judith. Langzaam knoopte ik mijn broek los. Het zou een quiz

Mijn naam werd geroepen, mijn oude naam, bedoel ik. Hildegard stond onderaan de heuvel te zwaaien, samen met een van haar dames, de langste van het stel. ‘Neil…’ Ik dempte

Karl boog zich dieper over zijn laptop. Ik geloof dat ik hem op dat moment echt aardig begon te vinden. Karl, mijn vader. Zoals hij daar zat te zweten op

Mijn eerste week als Kratz… Beter dan mijn vorige leven. Oké, ik miste Neil, die het vertikte te bellen, al was het maar om een quiz in mijn oor te

Maar hoe deed je zoiets, het kind spelen? Als je vorige moeder al op je vijfde verjaardag verzuchtte dat ze zo vreselijk verschrikkelijk graag een reis wilde maken in haar

’s Ochtends stond de stretcher opgeklapt tegen de muur. Wat een stilte! Alleen mijn ademhaling, het kraken van de matras. Voor het eerst sinds jaren werd er niet vlak naast

Toen ik weer wakker werd, was het vijf minuten later op mijn mobiel. Er bewoog zich iets door de kamer. Een schim, die zich langzaam naar het raam verplaatste, het

Die twee hadden elkaar meteen gevonden. Zoals de moeder aanstellerig naar die vent lachte terwijl hij zich uit zijn wegrestaurantstoeltje overeind hees, zijn schouders nog wat breder maakte en haar

Hildegard knikte. ‘Prima, geen foto, we houden je fijn voor onszelf.’ Ze begon door de kamer op en neer te lopen, alsmaar pratend. ‘Wat gaan we doen, de komende dagen?

Mijn Atomica was slap en niet helemaal gaar. Toch nam ik ook nog de extra picante. Karl en Hildegard volgden mijn geschrans met blije gezichten. Op hun eigen borden lag

‘Gemeen,’ zei ik zo onverschillig mogelijk. ‘Gewoon een geintje, man.’ Waarschijnlijk beet hij nu op zijn lip, zijn vaste gewoonte als hij te ver was gegaan. Hij begon snel over

‘Mag ik daar even in snuffelen?’ Mevrouw Kratz wees naar het bureau. ‘Het is nu van jou dus zeg het eerlijk als je me te vrijpostig vindt.’ ‘Natuurlijk mag u

‘En? Hoe is de eerste indruk?’ Ik knikte. ‘Van jou.’ Mevrouw Kratz beklopte het bed. ‘Nieuwe matras, nieuw hoeslaken. Ik hoop dat die kleuren je kunnen bekoren, ik heb beneden

‘Slaap je?’ vroeg een stem. ‘Hé, snurkertje.’ Mevrouw Kratz hing over de rugleuning en veegde met een tissue mijn voorhoofd droog. ‘Vermoeiend, hè,’ zei ze, ‘zo’n reis? Maar we zijn

Als een hondje schoof ik op de achterbank. Een te braaf hondje, dat daarna zachtjes zou gaan janken om zijn onuitroeibare volgzaamheid, want die geur die er in de auto

Neil rekte zich uit. ‘Ze zijn laat,’ mompelde hij. ‘Misschien nemen ze toch liever een hond. Nog een quiz dan maar? Hoeveel kans dat je weer wordt gedumpt?’ Toen ik

In de gloeihitte lagen we op het gazon te wachten, Neil en ik. Nog een kwartier, dan werd alles anders. Vanachter de rododendrons aan het einde van de oprijlaan zou