Het oude land warm glas achter brokkelig kant de wind hoog boven de toren de roestige val, de vale reling de kleine weg tussen twee sloten een zwart paard in
Geef niet op Zwijg, anders ga je eruit, steeds dat antwoord voor Aleksej met de brutaal-verbaasde blik, die maar niet kon accepteren dat dingen niet kunnen worden uitgelegd Basisschool, slager,
Kever Afwezig gids je me sneller dan anders het bos uit, je hoofd bij je telefoon In een bocht ligt een kever, zo’n grote zwarte die ik vaak achteloos doodtrap,
Een non-fictiegedicht Een prestigieus literair instituut vroeg me of ik in een gemeenschapshuis aan een groep nieuwe immigranten gedichten wilde voordragen. Vette vliegen doken op uit het toilet– mijn welkomstcomité.
Eind jaren zeventig stormde Jaime Manrique (1949) met vuisten en ellebogen de Colombiaanse letteren binnen met El cadáver de papá, over een zoon die terugreist naar Barranquilla wanneer zijn er
weer een onhoorbare doodsrochel van een vlinder, de vorige vloog niet weg toen ik hem vanaf een krant naar buiten blies, hij kroop maar op een muur en verwaaide en
Na ons bericht over de stilte rond Gerard Reve, schreef Atze van Wieren ons met het volgende gedicht over de nadagen van Reve. Directe aanleiding voor het gedicht was de
De wolven op de witte vlakte De wolven op de witte vlakte volgen mijn slepend spoor. Als straf draag ik het lichaam van mijn vader. Maar weinig mensen verdragen deze
Een predikant Hij sprak aan één stuk door: in onze kringen doet men nog steeds te weinig aan cultuur, ik geef het toe, maar in het laatste uur gaat het
Droomfinale In Doha komt het hoogstens tot gedogen. De zevenkleurenband is indiscreet. Het regent er miniem, zoals je weet. Kent men er daarom soms geen regenbogen? God en Allah zijn
Emancipatie, 1921-2021 Honderd jaar nadat mijn opa in ’21 een rijksdaalder minder betaald kreeg dan afgesproken omdat hij kleiner was en dus minder goed hooi op kon steken dan zijn
Schets voor besluitelozen Mensen bij wie alles een lang verhaal wordt zijn onafgewerkte werven. Je moet toch weten wanneer dofgroen verval aan schrijftafels de geur van inkt ontneemt, en woede
Het onderstaande gedicht staat op een poëziesteen en maakt deel uit van de Poëzieroute in Leeuwarden. Cum laude Ooit vertrek je met een gewatermerkt papier van deze plek. Red je
Waar ben je gebleven in de tijd tussen wat je je voorneemt en wat de nabijheid van een rivier met je doet tussen dat beetje en een ademend vergezicht een
[11] wakker geworden in een schaduwlandschap dromerig op onwaarschijnlijk tastbare zijtak helder in eenmaligheid detailleert een bliksemschicht zijn momentane slagader de hemel daar beneden terug op aarde haar contouren tot
Voorjaar op het balkon ook zonder tuin kun je tuinieren in iedere flinke bak pot of wat je dan ook voor handen hebt waar je onderin gaten kunt boren kun
Hoe is het eigenlijk om een mens te zijn? Tussen preekstoel en orgel, daar waar gebeden de ruimte claimden. Het brood over de muur werd gegooid, ten einde weggegraaid te
Warmte Behalve de Eskimo van het jaar, die zegt een koud hoofd te hebben en daarom niet in de tocht wil, voelen wij warmte – elkaars warmte – voelen dat