Een non-fictiegedicht Een prestigieus literair instituut vroeg me of ik in een gemeenschapshuis aan een groep nieuwe immigranten gedichten wilde voordragen. Vette vliegen doken op uit het toilet– mijn welkomstcomité.

Eind jaren zeventig stormde Jaime Manrique (1949) met vuisten en ellebogen de Colombiaanse letteren binnen met El cadáver de papá, over een zoon die terugreist naar Barranquilla wanneer zijn er